Tanuki-Manga

Tom piąty można podsumować w dwóch słowach: „domowe przedszkole”. Ponieważ Hirato ma do załatwienia kilka pilnych spraw w mieście Vantnam, słynącym z dużej ilości sklepów, jego załoga postanawia skorzystać ze sposobności i wybrać się na zakupy. A jako że Gareki, Nai i Yogi mają kłopoty we krwi, oczywiście pakują się w nie krótko po przybyciu na miejsce. W wyniku pewnego zbiegu okoliczności, bohaterowie zostają zmuszeni do zaopiekowania się małym chłopcem, twierdzącym, że ktoś chce go porwać. Yanari, bo tak ma na imię, uciekł z domu, gdyż pragnie odnaleźć dom, który pamięta z wczesnego dzieciństwa. Gareki, Nai i Yogi, nie mając większego wyboru, postanawiają mu pomóc…

Piękna obwoluta z Hirato kryje fabularne rozczarowanie i z przykrością stwierdzam, że tom piąty jest jak dotąd najsłabszą częścią mangi. Już sam Nai potrafi być wyjątkowo irytujący i gdyby nie to, że autorka dyskretnie zepchnęła go na drugi plan, ilość słodyczy i naiwności przyprawiałaby czytelników o ból zębów. Tymczasem w omawianym tomie Nai zyskuje przyjaciela – rozpuszczonego i zdecydowanie zbyt pewnego siebie dziewięciolatka, który dyryguje bohaterami, jakby byli jego prywatną armią. Pal licho, gdyby Touya Mikanagi poświęciła na tę średnio interesującą historię jeden czy dwa rozdziały, ale niestety zajmuje ona prawie cały tom. Najgorsze jest to, że po przeanalizowaniu wydarzeń doszłam do wniosku, że cały ten nudny wątek służy przekazaniu jednej, słownie jednej informacji, którą spokojnie można było wpleść w fabułę w mniej skomplikowany i czasochłonny sposób. Na dodatek na końcu mangaczka umieściła dramatyczny zwrot akcji, sprawiający, że rzeczona informacja traci jakąkolwiek wartość. Cóż, być może to działanie zaplanowane i kolejne części udowodnią, że tom piąty nie jest całkowicie bezwartościowy. Chociaż przepraszam, ma on pewną istotną zaletę, a mianowicie obecność moich trzech ulubionych bishounenów, czyli Hirato, Tsukitachiego i Akariego.

Nieco ciekawiej od fabuły prezentują się wątki poszczególnych bohaterów. Gareki otrzymuje od Hirato interesującą propozycję, związaną z jego pobytem na Statku Drugim. Okazuje się, że chłopak wzbudził zainteresowanie obydwu kapitanów i wiążą oni z nim jakieś plany. Poza tym autorka podrzuca kilka wskazówek co do tożsamości szpiega ukrytego wśród pracowników Wieży Badań. Natomiast w posłowiu znajdziemy odpowiedź na pytanie, skąd nagle taka eksploatacja postaci Yogiego, który wyrósł na pełnoprawnego towarzysza naszej niezgranej dwójki.

Jakość wydania nie zmieniła się w znaczący sposób i nie odbiega od tego, do czego przyzwyczaiło czytelników wydawnictwo Waneko. Nie rzuciły mi się w oczy błędy czy potknięcia w tekście, acz niektóre wypowiedzi Garekiego sprawiają wrażenie „upotocznionych” na siłę, tak jakby tłumaczka za bardzo chciała podkreślić buntowniczą naturę oraz „uliczną” przeszłość chłopaka. Jak już wspomniałam, tym razem na obwolucie znajdziemy podobiznę Hirato, z tyłu zaś artystka umieściła Jikiego wraz z Yogim – obwolucie jak zwykle trudno coś zarzucić, podobnie zresztą jak rysunkowi wewnątrz tomu. Co prawda dobór bohaterów jest koszmarny, gdyż Nai z Yanarim to całe zło omawianej części, ale na obrazek zdecydowanie miło popatrzeć. Tomik tradycyjnie kończą bonusowe humorystyczne opowiastki (tym razem trzy) i posłowie mangaczki. Ostatnią stronę zajmuje stopka redakcyjna, obecności reklam nie stwierdziłam.