Tanuki-Manga

Tajemniczym gościem, który odwiedza kryjówkę Uro, okazuje się były współpracownik Akariego, Azana. Z rozmowy panów dowiadujemy się, że prowadzą jakieś bardzo podejrzane i nieprzyjemne eksperymenty, acz jest to tylko migawka, niewiele mówiąca nam o planach Uro. Tymczasem Akari i Hirato spotykają się z Karoku, który odzyskał już pamięć i wyraża chęć współpracy z CYRK­‑iem. Przy okazji wyjaśnia się tajemnica notesu znalezionego jakiś czas temu w starej kryjówce Naia i Karoku – okazuje się, że są to zapiski matki chłopaka, dotyczące badań nad Naiem właśnie. Reszta towarzystwa korzysta zaś z zasłużonego odpoczynku, spędzając czas głównie na wygłupach i zabawie, a okazji do tej drugiej nie brakuje, zwłaszcza, że dostają zaproszenie od Yanariego, planującego dużą imprezę.

W porównaniu z tomem jedenastym, dwunasty prezentuje się zaskakująco skromnie. Akcji tu tyle, co kot napłakał – większość rozdziałów poświęcono wizycie u Yanariego (to ten rozpuszczony chłopiec, przyjaciel Naia, znany z tomu piątego), pragnącego zrealizować swoje marzenia. A że marzenia owe są dobre i szlachetne, Nai, Yogi, Tsukumo oraz Gareki postanawiają mu pomóc… Żadnych zaskakujących zwrotów akcji, pościgów i pojedynków, za to dużo wzniosłych przemów i dobrych chęci. Nieco lepiej wypada końcówka, mroczna i sugerująca, że wkrótce CYRK czekają spore kłopoty. Następca Uro, Ryu, paskudny i okrutny typ, planuje jakąś dużą akcję. Widać, że w porównaniu z zimnym, ale rozsądnym poprzednikiem, myśli tylko o własnych korzyściach i jest gotów zniszczyć każdego, kto wejdzie mu w drogę, z Eleską włącznie (mam cichą nadzieję, że to akurat mu się uda). Tymczasem dziadek dziewczynki udaje się na bardzo ważne spotkanie z wierchuszką Kafuki (a przynajmniej wszystko na to wskazuje). Zapewne zakończyłabym lekturę tego tomiku mocno rozczarowana, bo Akariego i Hirato jak na lekarstwo, Tsukitachi nie pojawia się wcale, ale! Na końcu jest Tokitatsu udający drzewo, a nie ma to jak pozytywny szaleniec w finale…

Jakość wydania nie zmieniła się, ponownie bardzo efektownie wygląda obwoluta, tym razem z portretem czarnego charakteru, czyli Uro. Pod nią, na okładce, nie brakuje oczywiście krótkiego komiksu „matrymonialnego”, ze wspomnianym już Tokitatsu. Kolorowa ilustracja w środku, jak zawsze śliczna, przedstawia Yogiego i Tsukumo w bardzo imprezowej, żółtej odsłonie. Dalej znajdziemy również kolorowy spis treści i właściwy komiks. Tłumaczenie trzyma ustalony już poziom, korekta także spisała się dobrze. Tomik kończą trzy historie bonusowe, w tym ostatnia jest o Tsukitachim (no, czyli trochę go jednak było) oraz tradycyjnie już posłowie autorki. Nie zabrakło też stopki redakcyjnej i dwóch stron reklam.