Tanuki-Manga

Zgodnie z przewidywaniem, tom piąty wypełniony jest akcją i dramatycznymi scenami. Intryga Kugahy skierowana przeciwko Bishamonten nabiera rumieńców, a dopomaga jej przypadek: kiedy w miejscu śmierci Suzuhy spotykają się Kazuma i Yukine, chłopak wraz z drogowskazem bogini przenosi się do jej posiadłości na Wysokiej Równinie Niebios. Widok Oręża jej zaciekłego wroga na własnym podwórku doprowadza Veenę do rzetelnej furii i w rezultacie bogini skazuje Kazumę, który próbował go bronić, na wygnanie. Nie mając się gdzie podziać, ląduje on u… Kofuku i Daikoku, gdzie zadomowili się już wcześniej Yato i Yukine. Mimo powiększenia towarzystwa nikomu nie jest oczywiście do śmiechu. Kiedy osłabiony z powodu przeżywanego przez Yukine żalu i poczucia winy Yato udaje się z Hiyori na przechadzkę, atakuje ich Aiha – skażona zbroja Bishamonten współpracująca z Kugahą – oraz sterowany zaklęciem demon. Yato go odciąga, nieświadomy, że była to pułapka na Hiyori. W dodatku, ku radości Kugahy, wpada w nią również Kazuma.

Kiedy oboje porwani wracają do przytomności, okazuje się, że ani zaklęcia Kazumy, ani popisowy kopniak Hiyori nie uwolnią ich z zamknięcia, a ponadto przebywanie duszy dziewczyny w innej rzeczywistości grozi jej uśpionemu ciału śmiercią. Kazuma odgaduje wreszcie, że plan zdradzieckiego lekarza polega na doprowadzeniu do konfrontacji Veeny i Yato i wymuszeniu reinkarnacji tej pierwszej. Przy okazji dowiadujemy się też, co zaszło między dwojgiem bóstw przed wiekami i dlaczego, choć Veena płonie nienawiścią, Kazuma uważa Yato za wybawcę ich obojga…

Tymczasem Yato, zorientowawszy się w sytuacji, zgarnia zapłakanego Yukine i prosi Tenjina – jako że sam, nie posiadając świątyni, nie może tego uczynić – o przeniesienie ich na Wysoką Równinę Niebios. Ten zgadza się, lecz pod pewnym warunkiem. Tak oto dwuosobowy oddział straceńców staje u wrót najpotężniejszej bogini wojny… i bez zbędnych słów zaczyna się bezpardonowa walka starych wrogów. I to jaka walka! To trzeba zobaczyć samemu. Podobnie jak prześliczną scenę między Hiyori a śledzącym ją Yato na początku tomiku – tu już niczego nie wyjawiam, żeby nie psuć przyjemności czytania; także między wierszami.

Oprócz powyższego zarysu fabuły, opis tego tomiku znów musi – raczej stety niż niestety – zawierać to samo, co poprzednie. Rysunki są świetne (emocje grają! Oczy wściekłych bóstw to coś niesamowitego) i dynamiczne, zwłaszcza że znów mamy tu sporo walk, także w retrospekcji, gdzie zresztą kreska ulega dyskretnej zmianie. Historia budowana jest bardzo sensownie i z zachowaniem prawdopodobieństwa sytuacji oraz psychologicznego postaci (niezmiennie wyrazy uznania dla autorek za sposób podawania nowych informacji). Bohaterowie, także drugoplanowi (znowu Kofuku!), wciąż się rozwijają i pogłębiają, warto więc zwracać uwagę nawet na dotyczące ich drobiazgi; związki pomiędzy nimi, zarówno zakorzenione w przeszłości, jak i powstające obecnie, są naprawdę wiarygodne. Humor nie jest wciskany na siłę, a za to autentycznie zabawny i idealnie dozowany, by rozładować napięcie. Dialogi brzmią naturalnie w danej sytuacji i nie dostrzegam też żadnych problemów z tłumaczeniem. Wreszcie wydanie – oprócz tradycyjnego braku paginacji, co wynika jednak z niemal całkowitego zagospodarowania stron przez rysowniczki – nie notuje prawie edytorskich czy drukarskich wpadek (wyłapałam jedynie trochę przesunięte napisy w jednym dymku). Kolorowa ilustracja na początku tomiku jest po prostu piękna, choć nieco smutna w swej wymowie, a końcowe bazgroły jak zwykle zabawne w lekko absurdalny sposób.