Tanuki-Manga

Już ilustracja na obwolucie informuje nas, czego możemy się spodziewać, i rzeczywiście: połowę dwunastego tomiku stanowi retrospekcja z dzieciństwa Yato. Nim jednak się w nią zagłębimy, Tata odkrywa nieco kart, mianowicie ujawnia przed Yato swoją nową tożsamość, czyli Koto Fujisakiego, chłopaka ze szkoły Hiyori. Co gorsza, zdradza mu, że pierwszy zaprosił ją do Kapibaralandu… Dla Yato to prawdziwa tragedia (no dobrze, dla czytelnika raczej komedia), ale w efekcie między nim a Hiyori dochodzi też do szczerej rozmowy i dziewczyna dodaje mu wiary w siebie. Bardzo podoba mi się ta scena, pomijając nawet komediowe ramy, bo pokazuje, jak oboje są sobie bliscy, w bardzo naturalny sposób i nawet nie do końca zdając sobie z tego sprawę.

Zupełnie inny klimat ma druga część tego rozdziału, w której Yukine musi sam stawić czoła Norze, a ona, stwierdzam to po raz któryś, potrafi być straszna. Część kadrów spokojnie mogłaby znaleźć się w horrorze. Chłopak wychodzi jednak z tego mniej więcej cało, choć Yato jest cały roztrzęsiony i domyślając się, że Tata zechce odebrać mu Oręż, planuje się wyprowadzić od Kofuku. Jednak Yukine odwraca jego uwagę pytaniem, które podrzuciła mu Nora: o największy sekret bogów…

Podsłuchująca ich przypadkiem Hiyori zdaje sobie sprawę, że Yato – mówiąc sporo prawdy o sobie i swoim pochodzeniu – okłamał Yukine co do owego sekretu. Na czym on naprawdę polega, dziewczyna dowie się już wkrótce, choć w zaskakujący i nietypowy sposób: dzieląc z bogiem sen­‑wspomnienie z jego wczesnego dzieciństwa. Dzięki temu będziemy świadkami, jak wyglądało jego życie u boku Taty i zabawy z Norą, w których nieodmiennie ginęli ludzie. Niewinność małego Yato, który zabija, żeby wywołać uśmiech ojca, nie mając pojęcia, co czyni, jest poruszająca. Kto wie, na co by w końcu wyrósł, gdyby nie spotkał duszy dziewczyny, która poprosiła go o zaklęcie jej w Oręż. To dzięki niej poznał, czym jest moralność, dobro i zło, a także ból, jakiego doświadcza bóg z powodu tej więzi. A dzięki Norze i jej zazdrości dowiedział się, jakie konsekwencje ma wyjawienie największego sekretu bogów: prawdziwego imienia Oręża.

W to wszystko wpleciona jest jeszcze akcja Taty, który w sobie wiadomych celach próbuje wkraść się do chramu Tenjina, i choć próba kończy się niepowodzeniem, dowodzi jednocześnie, że Pieśń Krainy Ciemności daje mu władzę nie tylko nad demonami, ale i nad ludźmi. Ponadto Bishamonten i Kazuma dowiadują się od małego Ebisu o istnieniu ojca Yato, co rzecz jasna daje im do myślenia. Ewidentnie atmosfera znowu się zagęszcza i w kolejnych tomach możemy spodziewać się dramatycznych zwrotów akcji. Już się nie mogę doczekać.

Graficznie jak zawsze doskonale, a rysunki przedstawiające małego Yato, w tym kolorowa ilustracja na początku tomiku, są przeurocze; zwłaszcza kiedy odkrywa nowe dla siebie uczucia, płynące z więzi z Orężem, oraz… istnienie kobiecych piersi. Z kolei te, na których zabija dla zabawy, a przede wszystkim te, na których widzimy wściekłą i zazdrosną Norę, mają w sobie coś bardzo niepokojącego. Za to wyrazy uznania dla rysowniczek. Tłumaczenie i wydanie również pozostają na tym samym bardzo dobrym poziomie, a końcowe bazgroły pozwalają złapać oddech po dramatycznej scenie na ostatniej stronie.