Tanuki-Manga

Po wydarzeniach w klinice rodzina Hiyori znalazła się w trudnej sytuacji, ale nie poddaje się i próbuje sobie radzić, zresztą ze wsparciem przyjaciół. Podobnie dziewczyna – wbrew jej obawom, klasa zareagowała troską, nie ostracyzmem. Ostatecznie Hiyori decyduje się też pójść na medycynę, by w przyszłości pomagać rodzicom.

Kłopoty rodzinne ma też Bishamon, i jak zwykle próbuje sobie z nimi radzić sama (co znów wyrzuca jej Kazuma), choć musi sięgnąć po informacje od Yato. Tsuguha, jej skąpa „zbroja”, ugodzona Orężem Taty, balansuje na krawędzi przypomnienia sobie swego ludzkiego imienia i chwili śmierci, a wiemy, że skończy się to dla niej tragedią. Co gorsza, zagrożony jest przez to cały klan Ha. Yato nie może pomóc Bishamon, w dodatku przygnębiony natyka się na Ebisu i pod wpływem rozmowy z nim znów decyduje się odsunąć od Hiyori dla jej bezpieczeństwa.

Jakiś czas później Yato z Yukine wykonują zlecenie związane z nawiedzonym obrazem – przy okazji widzimy, jak na boga w dresie działa „za małe stężenie Hiyori we krwi”, a jest to obrazek, którego nie zapomnicie – i w rezultacie małego zbiegu okoliczności związanego z osobą ich zleceniodawcy trafiają do domu babci dziewczyny. Okazuje się, że to po niej Hiyori oraz, niespodzianka, jej brat Masaomi, który zdecydował się wrócić do domu i również wspomóc rodziców w podbramkowej sytuacji, mają szósty zmysł. Babcia to twarda sztuka, ale prześladuje ją pewien złowrogi cień – Yato, wiedząc, że nic tu nie poradzi, oddaje sprawę w ręce rodziny, bo „człowiekowi może pomóc tylko drugi człowiek”.

Równolegle rozwija się i kończy wątek Tsuguhy – sceny z nią i Bishamon oraz zatroskanie Kazumy o ukochaną panią są poruszające; co więcej, Kazuma raz jeszcze udowadnia, że dla dobra Veeny nie cofnie się przed niczym, także nielojalnością względem innych. Tomik kończy się tym mocnym akordem i choć właściwie nic szczególnie złego się w nim nie stało, zostawia niepokojące wrażenie. Wyraźnie widać, że atmosfera się zagęszcza.

Do wydania nie mam żadnych uwag, zarówno rysunki, jak i tłumaczenie i opracowanie edytorskie są jak zawsze bez zarzutu, drukarnia też zrobiła, co do niej należało – kilka przetartych i niewyraźnych kadrów wygląda tak celowo. Tomik otwiera kolorowa ilustracja przedstawiająca pięcioro bóstw przebranych za mafię, a kończą „bazgroły” poświęcone temu samemu żartowi, którego jednak do końca nie zdradzę, bo fajny jest.