Tanuki-Manga

Sielska okładka tomiku pozostaje w sprzeczności z dramatyczną treścią, bowiem jest on po brzegi wypełniony walką i brzemiennymi w skutki decyzjami, a akcja toczy się wręcz błyskawicznie, nie pozwalając czytelnikowi złapać oddechu. Słynna (a może raczej niesławna) Pogrzebnica o ogromnej mocy, czyli Grobowe Regalia, „które rozcięły niebo i ziemię”, za co zostały zapieczętowane, uwolniona przez Bishamon i przyjęta na jej Oręż, nie tylko dała jej broń, ale i „przyodziewek” (uwielbiam sposób mówienia Veeny!). Co prawda Bishamon wygląda w nim jak łotr­‑uciekinier z karnawału, ale Pogrzebnica naprawdę jest potężna – i zdeterminowana, by znów uderzyć w Niebiosa. Obie szybko namierzają Zaklinacza w szkole Hiyori, ale równie szybko reagują zastępy Niebios, wysyłając karną ekspedycję przeciw zdrajczyni. W szeregach zamaskowanych bogów znalazł się też Yato… i nie zawahał się, kiedy przyszło mu wybierać między kumpelą od kieliszka a ojcem, od którego życia wszak zależy jego własna egzystencja. Co więcej, również Tata, powodowany własnymi motywami, dokonał nagłej i zaskakującej wolty.

Wypełnione dynamicznymi starciami bóstw – Takemikazuchi szaleje z radości, mogąc walczyć z takimi przeciwnikami – kadry to nie wszystko, bowiem w tle rozgrywa się równie wiele dramatycznych scen. Kazuma zostaje złapany przez sługi Niebios i oskarżony o współudział w zdradzie Bishamon, mały Ebisu eksploduje gniewem, a Hiyori w fenomenalnym stylu stawia czoła Fujisakiemu. Pojawia się też zgrzyt między Yato a Yukine, co może mieć poważne konsekwencje. Kilka niejasnych migawek pozwala nam ponadto zajrzeć w przeszłość ważnych postaci, ale w moim odczuciu nawet ciekawsze są zmieniające się subtelnie interakcje między bóstwami a ich Orężami, zwłaszcza Bishamon z Pogrzebnicą, Takemikazuchiego z Kiunem i Yato z Yukine; do tego dochodzi pozostawiony na boku Kazuma, a nawet Nora. Jak zwykle mądrą rzecz powiada Tenjin, przypominając, że Oręża to zasadniczo ludzie, a ludzie, którzy chcą coś/kogoś chronić za wszelką cenę, zdolni są do… wszystkiego.

Tak więc tomik czytałam w rosnącym napięciu, z niemal zapartym tchem. Mogło to być powodem, że nie przypominam sobie żadnych błędów językowych ani edytorskich, a może ich po prostu nie było, bo technikalia w Noragami utrzymują wszak stały poziom, podobnie jak znakomite rysunki, tutaj z uwagi na toczącą się walkę niezwykle dynamiczne. Dobrze, że odrobinę pomagają to wszystko odreagować końcowe bazgroły i druga część Najmroczniejszych sekretów bogów, a także przeurocza ilustracja z przodu z kilkoma bohaterami w wersji chibi. Tomik zamyka krótkie posłowie tłumaczki i stopka Studia JG. Oby do następnego!