Tanuki-Manga

Tom trzeci upływa pod znakiem szkolnego obozu, rzecz jasna obfitującego w wyzwania i atrakcje. Jak zwykle akcja jest dynamiczna, a stawka toczy się o wszystko. Autorzy nabijają się nieco z tego patosu, wprowadzając postać Takumiego, który rzeczywistość traktuje zbyt poważnie, ku rozbawieniu otoczenia, a już szczególnie jego brata Isamiego. Rywalizacja Takumiego z Soumą jest główną siłą napędową tomu i świetnie się sprawdza w tej roli, przy okazji dostarczając kolejnej porcji przepisów. Drób w ziołach i ryba w panierce to dwa najważniejsze dania; miło, że tym razem przepisy są przystępniejsze pod względem składników. Dokładniej: składniki nie do dostania się pojawiają (mowa o pachnotce i shiokara), ale na szczęście nie są kluczowe. Poza tym obydwa dania są proste w wykonaniu, co nie znaczy, że niedopracowane – wręcz przeciwnie.

Na końcu tomu znajdziemy bardzo miły dodatek – przeurocze opowiadanie Moje i twoje porady sercowe. Temat jest zgrany – protagonista zakochuje się w popularnej koleżance i nie ma śmiałości, aby z nią pogadać, ale fabuła zostaje tak energicznie i autentycznie poprowadzona, że to żadna wada. Główny motyw, czyli ujęte w tytule „porady sercowe”, są przedstawione w sposób żartobliwy, ale też na tyle realistyczny, że można się wczuć w tę sytuację. To krótkie opowiadanie, ale łatwo wychwycić sprawnie zarysowane charaktery postaci, które ciągną akcję do przodu. Żeby inne romanse szkolne były tak dobrze wykonane…

Rzeczy dobre w tym tomie już wymieniłem, czas na rzeczy złe. Tłumaczka tego tytułu naprawdę nie ma szczęścia do początkowych stron, bo pierwszy błąd znalazłem w… przypomnieniu postaci. Yuuki jest mianowicie „promyczkiem akademika”. Zgódźmy się, że akademiki nie promieniują ludźmi, a można być osobą pogodną lub w przenośni „promykiem słońca”. Na dokładkę następny kwiatek w tłumaczeniu jest na stronie… pierwszej! Sceną wydarzeń jest „miejsce, które łatwo pomylić z górą Fuji lub ekskluzywnym kurortem”. Generalnie alternatywy logiczne łatwo uczynić prawdziwymi, bo wystarczy zapewnić, że jedna z ich części jest, druga może być dowolnie głupia. Tutaj udała się sztuka zepsucia obu. Omawianego miejsca nie można pomylić z ekskluzywnym kurortem, ponieważ jest ekskluzywnym kurortem, ba, nawet nazywa się „Kurort Tootsuki”, a Souma robi wielkie oczy, gdy dowiaduje się, jakie mają tam ceny. Dowolny kurort trudno też pomylić z górą Fudżi – kurort jest rodzajem miejscowości wypoczynkowej, natomiast góra Fudżi ogromną masą skał w ściśle określonym miejscu. Zaś odkładając sarkazm na bok – w oryginale chodziło o to, że miejsce to aspiruje do podobnego uroku, jaki mają okolice góry Fudżi i jeziora Ashinoko.

Gdyby na tym się skończyło, to nie byłoby nad czym rozdzierać szat, jednak tak nie jest. Dialogi są zgrabne i brzmią naturalnie, poza okropnym fragmentem, gdy Erin zostaje określona jako „składnik”. Żaden czytelnik, który nie zna oryginału, nie będzie miał pojęcia, o co chodzi, bo w japońskiej wersji chodziło o, z grubsza, „nieoszlifowany diament”. Poza tym dalej utwierdzam się w przekonaniu, że mangę tłumaczy osoba, która nie ma bladego pojęcia o gotowaniu. Podaje przepis na pieczoną kaczkę, którą należy wykonać z nóżek kurczaka. W oryginale to przepis na pieczone nóżki kurczaka, zrobione z nóżek kurczaka, ale tłumaczka najwyraźniej wie lepiej. W tym samym przepisie jednym ze składników są „posolone rybie wnętrzności”. Niech ktoś spróbuje faktycznie ich użyć – zatrucie pokarmowe będzie wielce prawdopodobne. Chodzi o shiokara – dodatek, którego nazwy zdecydowanie się nie tłumaczy, a którego przygotowanie jest dużo bardziej skomplikowane niż posolenie rybich flaków. Używa się tylko niektórych rodzajów wnętrzności (nie tylko z ryb), całość odpowiednio fermentuje, itp. itd. Tłumaczka jednak wie lepiej. Ehhh…