Tanuki-Manga

Po śmierci Losera Ela została całkiem sama, ale jak właściwie doszło do ich spotkania? Cóż, o pochodzeniu dziewczyny nadal wiemy niewiele – od dziecka przebywała w jakimś instytucie badawczym, gdzie nie zajmowano się jej wychowywaniem, a szkoleniem. Na szczęście nawet pranie mózgu nie pozbawiło jej charakteru, dlatego kiedy tylko nadarzyła się okazja, Elżbieta czmychnęła i ukryła na kutrze rybackim wypływającym na długi połów. Odkrycie jej na pokładzie zbiegło się w czasie z wyłowieniem przez marynarzy ledwo żywego naukowca z Wyspy Wielkanocnej. Koniec końców dwoje rozbitków życiowych postanowiło połączyć siły. Niestety, po śmierci Losera nie wszystko idzie po myśli jego córki, ale mimo to Ela nie traci hartu ducha i ma zamiar na własną rękę współzawodniczyć z Mabuchim. Pech chce, że kiedy próbuje się z nim spotkać, trafia jedynie na Mirę, która dosłownie chwilę po ich rozmowie zostaje uprowadzona.

Dalsza część jedenastego tomu upływa pod znakiem minipojedynku z „Syndykatem”, czyli tajemniczą organizacją powiązaną z Eudosem, charakteryzującą się niezwykle brutalnymi metodami działania. Znany z poprzedniego tomu klon Mihawka okazuje się szefem tejże organizacji i jak sam przyznaje, zrobi wszystko, by osiągnąć swój cel. Zarówno pochodzenie, jak i umiejętności Miry nie są dla niego żadną niespodzianką – co więcej, Drake (bo tak zwie się nasz czarny charakter) nie boi się także konfrontacji z Mabuchim i w sumie nie powinno to dziwić. Określenie „silny” naprawdę nie oddaje potencjału Drake’a, to praktycznie maszyna do zabijania, na dodatek inteligentna i fanatyczna. Co gorsza, otacza się on podobnymi indywiduami, w starciu z którymi nawet zwinna i świetnie przygotowana Ela ma małe szanse.

Można powiedzieć, że tym razem główni bohaterowie zdecydowanie są w defensywie. Właściwie cała trójka dostaje nielichy łomot (może z wyjątkiem Kyoumy, ale i on ma pod górkę) i co gorsza, może być pewna, że to nie ostatnie spotkanie z „Syndykatem”. W nieco lepszej sytuacji jest za to czytelnik, ponieważ autor wreszcie dorzuca kilka kawałków układanki, przybliżając nam motyw kierujący zabójcą rodziny doktora Yurizakiego. Poza tym jesteśmy coraz bliżej odkrycia tajemnicy, jaką skrywał słynny naukowiec, oraz roli Miry w całym tym bałaganie.

Trochę się bałam, czy po zakończeniu epizodu na Wyspie Wielkanocnej fabuła nie poleci na łeb, na szyję, ale moje obawy okazały się płonne. Widać, że Yuji Iwahara jeszcze nie opróżnił worka z pomysłami i cały czas trzyma kilka asów w rękawie. Napięcie zdecydowanie rośnie, zamiast spadać, a nastrój staje się mroczniejszy z tomiku na tomik. Na szczęście bohaterowie pozostają cudownie charakterni i pełni energii. No i wszystko wskazuje na to, że Mabuchi powiększy swój nietypowy „harem” o Elę, której na pewno przyda się towarzystwo i wsparcie. Cóż, jak na gościa nielubiącego dzieci, Kyouma zaskakująco dobrze sobie z nimi radzi!

Jako że duża część omawianego tomu opowiada o Eli, to właśnie ona trafiła na obwolutę, a także na jej skrzydełko – głównie o niej wspomina autor w swoim krótkim wywodzie. Jak zwykle pierwsze strony wydrukowano na papierze kredowym w kolorze: prolog, dwustronicową ilustrację prezentującą trójkę protagonistów oraz spis treści. Paginacja pozostaje niekompletna, ale jak zwykle nie robi mi to większej różnicy. Tradycyjnie nie mam też żadnych zastrzeżeń do druku – przy okazji warto zwrócić uwagę na kilka naprawdę rewelacyjnych rysunków, zarówno oddzielających rozdziały, jak i będących ich częścią. Jedynym dodatkiem jest kolejne spotkanie z Rose, czyli Jedenaste ogniwo, tym razem poświęcone zagadnieniu komunikacji w wymiarze W. Ostatnią stronę zajmuje stopka redakcyjna.