Tanuki-Manga

Ela opowiada towarzyszom o życiu w bazie szkoleniowej Syndykatu i swojej brawurowej ucieczce stamtąd. Niestety, droga, której wtedy użyła, została całkowicie zasypana i nie da się jej wykorzystać po raz drugi. Bohaterom pozostaje znalezienie nowej, co nie będzie łatwe, ponieważ najpierw czeka ich pojedynek z członkami Syndykatu i byłymi znajomymi Eli, Novą i Ventim. Nova nie może wybaczyć koleżance zdrady i pragnie ją zabić za wszelką cenę, natomiast Kyouma, aby odnaleźć Mirę, musi pokonać Ventiego. Tymczasem na powierzchni szerzy się chaos – światowe mocarstwa nie radzą sobie ze skutkami katastrof, jakie nawiedziły Ziemię, a NTE milczy na temat ich przyczyn. Zbliża się kolejna epoka lodowcowa, przewidziana przez doktora Yurizakiego, i wydaje się, że tylko Horton wie, co dalej z tym fantem zrobić. Oczywiście, kluczem do wszystkiego jest Mira.

Kurczę, nie wygląda to za dobrze dla bohaterów – zapewne Kyouma poradzi sobie z Ventim, ale czy da radę Hortonowi? Pozostaje też kwestia Miry, która chwilowo robi za baranka ofiarnego i bardzo możliwe (nienawidzę tego typu zagrań), że będzie się musiała poświęcić dla dobra ludzkości. Generalnie wizja nakreślona przez przywódcę Syndykatu nie do końca mi pasuje – w sensie, nie wierzę, że Yurizaki był aż takim cynicznym palantem i skreślił całą planetę na rzecz grupki nadludzi. A jeżeli się mylę i wersja Syndykatu jest prawdziwa, to współczuję Mirze tatusia. Na razie przyszłość rysuje się w wyjątkowo czarnych barwach; co prawda, autor jeszcze nie pozbawił życia żadnej ważnej postaci, ale wątpię, czy uda się utrzymać ten trend. Inna sprawa, że oprócz naszej uroczej trójki zbieraczy jest jeszcze całe stado postaci drugoplanowych, z księciem Salvą i chwilowo prawie martwym Albertem na czele, które ewentualnie mogą pomóc Mabuchiemu. Pozostaje czekać, co jeszcze wymyśli Yuji Iwahara.

Tym razem na obwolucie spotyka się teraźniejszość z przeszłością w postaci dorosłej Novej i małej Eli. Tomik rozpoczyna kolorowy prolog, prezentujący dziecięce zmagania córki Loosera w Labiryncie. Na skrzydełku autor łączy osobiste wyznania o słabości do gruszek i winogron z opisem wydarzeń w piętnastym tomie, co daje dosyć specyficzny efekt. Druk jest wyraźny i nasycony, nie mam też zastrzeżeń do przekładu – gorzej z korektą. W omawianej części brakuje kilku spacji między wyrazami, w tym na stronach 8, 21 i mniej więcej w środku tomu. A skoro przy numeracji stron jesteśmy, to ta również efektownie się posypała – strona czwarta opisana jest jako szesnasta, a piąta jest tak naprawdę siedemnastą, przy czym układ opowieści wydaje się chronologiczny. Wychodzi więc na to, że tylko paginacja nie pasuje. Tomik kończy dwustronicowy dodatek poświęcony ekosystemowi podziemi oraz stopka redakcyjna.