Tanuki-Manga

„Sidonia” przejmuje inicjatywę w wojnie z pustelniakami, zaś nowy krążownik jest na to najlepszym dowodem. W dodatku zaraz po odtajnieniu jego istnienia wyrusza on na tajemniczą misję, polegającą na dostarczeniu pewnego urządzenia do wnętrza gwiazdy Lem. Nawet piloci gward nie wiedzą dokładnie, na czym polega ta misja.

Podróż będzie długa i nie skończy się w tym tomie. Czym więc nasi bohaterowie będą sobie zapełniać czas poza służbowymi obowiązkami? Czy najlepszym pomysłem nie jest zorganizowanie konkursu popularności? Kto go wymyślił i dlaczego? Kto przejmuje się jego wynikami, a kto uważa całe przedsięwzięcie za głupotę? Zapewne nieładnie jest w recenzji tomu rzucać tyloma pytaniami, ale jak sobie odmówić, gdy perypetie bohaterów przypominają telenowelę i na koniec każdego rozdziału można by ułożyć całą listę pytań zachęcających do przyjrzenia się kolejnemu.

Jak zwykle w przypadku „scenek rodzajowych”, Tanikaze zostanie wplątany w aferę o erotycznym zabarwieniu. Choć chłopak (czy też może już mężczyzna, patrząc na ilość doświadczeń) jest ucieleśnieniem niewinności, jego dobre chęci ponownie powodują karuzelę nieporozumień. Cierpi na tym jego dobre imię, a na dodatek bohater chodzi potem z podbitymi oczami. Aż chciałoby się zacytować klasyka: „kobieta mnie bije!”.

Jednak Rycerze Sidonii nie mogą wieść aż tak nudnej egzystencji. Długa podróż nie obędzie się bez niespodzianek. Nie bez kozery mówi się również, że nowy krążownik może stanąć do wyrównanej walki z pięcioma statkami wielkości „Okaryny”. Dość szybko będzie nam dane się o tym przekonać, a pustelniaki ponownie zaskoczą nas i załogę „Mizuki” nietypowym zachowaniem. Zaowocuje to niestety śmiercią kolejnych pilotów.

Czy kiedykolwiek dowiemy się, dlaczego pustelniaki porywają ludzi, a później kopiują ich umysły? Tego nie wiadomo, jednak ponownie będziemy świadkami onirycznej podróży pilota przez wnętrze pomniejszego statku klasterowego. Czy rzeczywistość wokół jest tylko projekcją przeniesionego umysłu, czy też to łożysko pustelników układa się w znane kształty? A jeśli tak, to właściwie po co? Mam nadzieję, że pod koniec serii znajdziemy choćby częściowe odpowiedzi.

Tom oczywiście zawiera kilka kolorowych stron, co jest standardem dla tej serii. Bardzo miłym akcentem jest też kilka słów od tłumacza. Warto przeczytać, dlaczego pewne rzeczy zostały przetłumaczone, a inne pozostawione w oryginale. Czytelnik nie zawsze jest biegły w niuansach kultury i historii Japonii, co owocować może brakiem kontekstu, zaś te kilka słów pozwala lepiej zrozumieć zamierzenia autora, a być może i jego poczucie humoru.