Tanuki-Manga

Oto nadszedł finał kosmicznej sagi, jaką jest seria Rycerze Sidonii. Jak przystało na zakończenie, tom jest grubszy, a blisko sto stron więcej robi różnicę. Okładka pokazuje nam głównego bohatera, Nagate Tanikaze, wewnątrz kokpitu gwardy. Tworzy to fajną klamrę z pierwszą okładką serii, na której również znajduje się główny bohater. Standardowo też mamy kilka pokolorowanych początkowych stron.

Pisząc o ostatnim tomie, nie sposób uniknąć porównań do pierwszego także w warstwie wizualnej. Pierwszy pełny jest konturów rysowanych grubą kreską, a kadry nasycone są czernią, co daje bardzo kontrastową wizję. W finałowym tomie natomiast kreska jest dużo delikatniejsza, zaś kadry pełne rastrów, które sprawiają, że całość wydaje się bardziej biało­‑szara niż czarno­‑biała. Jako że pierwszy i ostatni tom dzieli sześć lat, nic dziwnego, że styl kreski się zmienił.

„Sidonia” walczy o przetrwanie. W układzie gwiazdy Lem rozgorzała wielka bitwa. Ludzie nie są bezpieczni w żadnym jego zakątku. Zagrożenie stanowią zarówno pustelniaki, jak i hybryda nr 2. Rozmach, z jakim nakreślone zostały kolejne potyczki, czy to grupowe, czy pojedynczych przeciwników, imponuje. I choć można by mieć zastrzeżenia, że dźwięki nie rozchodzą się w próżni czy że kosmiczne tło nie jest wystarczająco czarne, to jednak walki fascynują. To nie jest manga, gdzie „ci dobrzy” zawsze wychodzą bez szwanku. Nihei przyzwyczaił nas, że im postać jest bardziej w centrum uwagi, tym szybciej zbliża się jej przykry koniec. Na szczęście, nie dotyczy to wszystkich.

Mnie osobiście bardzo zastanawia, skąd „Sidonia” czerpie materiały do wyprodukowania całego zaplecza wojennego. Przecież w kosmosie to, co nie zostało sprowadzone z powrotem na macierzysty statek, sprawia, że staje się on bardziej ubogi w zasoby. To, co zostało stracone, nie zostanie po prostu odtworzone, bo zabraknie na to zasobów. Ale przecież to fikcja, więc przymknijmy oczy na te niedoskonałości i bawmy się dobrze opowieścią.

Zwieńczenie piętnastotomowej sagi uważam za udane. Punkt kulminacyjny fabuły trzyma w napięciu i sprawia, że autentycznie przejmujemy się losami bohaterów. Rozwiązanie akcji, choć krótkie, mówi dokładnie to, co potrzeba. Nie brakuje także niezamkniętych wątków, na które odpowiedź nie została podana na tacy, do czego przyzwyczaiły nas współczesne wytwory kultury. A dodatek na końcu otwiera furtkę dla kontynuacji serii, a przynajmniej sugeruje, że czasy pokoju zawsze kiedyś się kończą.