Tanuki-Manga

Napięcie już zeszło, przebiło się przez podłogę i doleciało do sceny fanserwiśnej w łaźni. Chociaż może sprostuję – scena kąpieli bohaterów, owszem, jest lekka, a sam wypad ma na celu dać bohaterom oraz czytelnikom odpocząć i rozluźnić się po ostatnich dramatycznych wydarzeniach, i tak, będą gołe panie, ale w ostatecznym rozrachunku nagie ciała są pokazane tak naturalnie (i anatomicznie), że nie odbierałam tego jako nachalnego fanserwisu, a komediowość tego przerywnika była w miarę bezbolesna. Włącznie z tym początkiem w tomie jest parę scen, które najprawdopodobniej mają nas przygotować na nowy wątek – lub nawet kilka. Oczywiście otwarta pozostaje sprawa Illuminati, którzy nadal gdzieś tam knują, aby zdobyć odpowiednie do pomieszczenia Szatana naczynie, a zebranie najwyższych rangą egzorcystów w podziemiach samego Watykanu poświęcone jest właśnie tej sprawie. Mimo obecności na nim Paladyna, Arthura A. Angela, pierwsze skrzypce gra Mephisto, sprawiający wrażenie najlepiej poinformowanej osoby wśród obecnych. Jeśli prześledzić tok jego wypowiedzi, może się wydawać, że Dyrektor Akademii Prawdziwego Krzyża nie tylko przekazuje informacje, ale również kieruje dyskusję na wygodne dla siebie tory, przy okazji każdym swoim słowem rozwścieczając Paladyna. Ten ostatni zgadza się więc bardzo szybko na to, aby Levin Light, jego prawa ręka, udał się do Akademii – nie tylko jako nauczyciel mający pomóc uczniom w nauce do egzaminów – które z powodu zapotrzebowania na egzorcystów zostały przyspieszone – ale również jako osoba mająca mieć oko na dyrektora. Czy będzie miał jednak na to czas, skoro wyjątkowym podziwem zapałał do niego Bon, błagający go o przyjęcie na naukę?

Zaskoczeniem dla mnie było, że w tym tomie rusza z kopyta wątek miłosny – pomógł w tym znacząco prosty charakter Rina, który najpierw mówi, potem myśli. Jak romans rozwinie się dalej, łatwo przewidzieć, acz zawsze można liczyć na to, że autorka będzie chciała nas zaskoczyć. W każdym razie Shiemi ma o czym myśleć. Pomiędzy tymi wszystkimi scenami będziemy, niestety, zmuszeni oglądać Pana Ścisk Pośladków, czyli Yukio, który w samotności pracuje nad pewnym problemem, oddalając się tym samym od pozostałych bohaterów, w tym swojego brata. Miejmy nadzieję, że nie jest to początek drogi ku zostaniu szwarccharakterem i pan zorientuje się, że w jego przypadku bycie samodzielnym raczej mu charakteru ujmuje niż dodaje.

Rysunek jak zwykle jest ładny i szczegółowy, a mimika niesamowicie wyrazista, przyjemnie patrzy się na te mordki, no, może poza skwaszonym lub uśmiechającym się na odczepnego Yukio (ewentualnie świrującym). On też jest rysowany z dbałością o detale, szczególnie emocje na twarzy w drugiej połowie tomu, jednak moje uprzedzenia do tej postaci narosłe podczas lektury są zbyt silne, aby to docenić. Jestem za to wdzięczna autorce za niebagatelną zmianę w wyglądzie jednego z bohaterów, niby to tylko wizyta u fryzjera, ale jaka różnica!

Na obwolucie mamy Levina Lighta, którego w tym tomie jest całkiem sporo. Znajduje się on również, wyglądając trochę inaczej (sympatyczniej i mniej podejrzanie) z tyłu pod obwolutą. Jest to postać, którą już trochę znamy, ale w przypadku której nie można się pozbyć wrażenia, że coś ukrywa, żeby nie pisać, że knuje. Na końcu tomu znajdziemy trzy strony „Ao no Questionist” oraz dwie z rysunkami fanów prezentującymi Renzo Shimę, czyli nawet spory dodatek. Ustrzeżono się większych błędów, chociaż przez tomik przeszła miniaturowa plaga: w jednym miejscu brakowało kropki na końcu zdania (s. 60), w innym kropki nad „ż” (s. 92), a gdzieś umknęła spacja (s. 104). Nie jest to dużo, nawet wliczając w to „nie będziemy musieć” zamiast „nie będziemy musieli” (s. 155) i w ostatecznym rozrachunku językowo jest raczej poprawnie.