Tanuki-Manga

Coś się kończy, coś się zaczyna. Czy jakoś tak. W każdym razie mamy bożonarodzeniową ucztę przygotowaną i rozniesioną (niechcący) na strzępy przez głównych bohaterów oraz nieco później ślub Mamushi z jednym z braci Shima, tak więc klimat jest świąteczny i chaotyczny. Można się poczuć prawie jak podczas oglądania odcinków specjalnych lub zapychaczy fabularnych. Prawie, ponieważ nawet w takich momentach nie obyło się bez poważniejszych tonów, do których można zaliczyć chociażby rozmowę ze Shiemi o decyzji, jaką podjęła w związku ze swoją przyszłością, czy Shurę opowiadającą braciom Okumura o ich matce. Mimo luźnej atmosfery i wątków obyczajowych tu i ówdzie napięcie pomiędzy postaciami jest naciągnięte jak struna w fortepianie. Bon cały czas pracuje dla Levina Lighta, Shima szpieguje, a Rin… nie potrafi zrozumieć brata. Wcale mu się zresztą nie dziwię, chyba nikt go nie rozumie. Dystans, jaki dzieli dwóch braci, można mierzyć w latach świetlnych, i nie chodzi nawet o różnice zdań, po prostu stali się dla siebie obcymi ludźmi, z czego wyraźnie zdaje sobie sprawę główny bohater. Jego bratu puszczają nerwy z jeszcze większą widowiskowością niż do tej pory, a punkt kulminacyjny tego szaleństwa jest – niezaprzeczalnie – zaskakujący.

W całym tym zamieszaniu i napięciu blakną w sumie ważniejsze dla świata przedstawionego wydarzenia, jak pojawienie się w środku miasta widzialnego dla sporej części zwykłych ludzi cyklopa czy wyemitowane w telewizji oświadczenie Mephisto Phelesa. Tomik kończy się klasycznym zawieszeniem akcji w dramatycznym momencie, a zaskoczonemu czytelnikowi nie pozostaje nic innego, jak czekać na kolejną część.

Przyznam szczerze, że nie przeczytałam tego, co znajduje się pod obwolutą, i podziwiam każdego, kto z uwagą to przestudiował. Pamiętam, że kiedy byłam dzieckiem, takie szczegóły mnie fascynowały i nawet sama mogłam je wypisywać, więc młodszy, docelowy czytelnik zapewne poradzi sobie z nimi bez problemu. Powodzenia. Autorka nie tylko oddaje się szczegółom pisanym, ale również rysowanym – okładkowy Shima wygląda chyba jeszcze lepiej niż poprzednio, a twarze postaci również w środku tomu są bardzo ekspresyjne (chociaż nie zawsze powody takiej, a nie innej miny będziemy rozumieć – vide Yukio). Pod koniec tomu znajdują się ilustracje lub krótkie komiksy od różnych ludzi związanych z projektem, gratulujących autorce dwudziestego tomu, oraz „Kącik malarzy Prawdziwego Krzyża”. Edytorsko tom nie różni się praktycznie od poprzednich, więc jeśli chodzi o jakość wydania czy tłumaczenia, nic szczególnie nie zgrzyta. Język, jakim posługują się bohaterowie, pasuje do licealistów, nie jest ani za sztywny, ani zbyt wulgarny, powiedziałabym, że odpowiednio swobodny, czcionka w dymkach jak zwykle zróżnicowana i dopasowana do sposobu wypowiedzi – oby tak dalej.