Tanuki-Manga

Kid nie zapomniał, co stało się na pustyni. Cały czas nurtuje go pytanie, co z tajemniczym Eibonem miał wspólnego jego ojciec – dlaczego w pociągu był też jego podpis? Nie chce jednak szukać u źródła, bo uważa, że niczego się od Śmierci nie dowie. Udaje się więc do biblioteki, ale i tam ponosi porażkę… Wygląda jednak na to, że syn Śmierci nie planuje łatwo się poddać. Tym bardziej, że książki nie udaje mu się dostać, ale zyskuje wskazówkę, kto ją wypożyczył. Medusa, która w poprzednim tomie miała swój wielki powrót, także nie traci ani chwili i od razu bierze się do roboty. Natychmiast zleca Cronie – tak dogodnie znajdującej (znajdującym?) się w Zawodówce Śmierci – pewne zadanie, mające osłabić siły wroga, a konkretnie profesora Steina. Czy Crona podoła zadaniu, czy może poniesie porażkę albo wręcz celowo przeciwstawi się woli matki? Z pewnością sytuacja Demonicznego Miecza jest coraz bardziej skomplikowana, w końcu dopiero co zyskał przyjaciół. Nie próżnuje również Arachnofobia… Zawodówka Śmierci jest w coraz trudniejszym położeniu i z tego powodu wymagania stawiane uczniom zawyżają się. Władający i bronie muszą być przygotowani do walki w każdej chwili, czeka ich coraz więcej wyzwań i misji, które przychodzą często niespodziewanie, a stawka jest wysoka.

W tomiku dziewiątym oglądamy niewiele walk, a znacznie więcej przygotowań do nich. Przede wszystkim pojawia się problem z zestrojeniem dusz trzech drużyn – Maki, Kida i Black Stara. Ponadto w ramach zabawnego (?) przerywnika autor postanowił zaserwować nam jeszcze jeden rozdział w całości poświęcony Excaliburowi. Tym razem Hero, władający, któremu wszyscy w szkole dokuczają i wykorzystują (coś w stylu „przynieś­‑wynieś­‑pozamiataj”), postanawia zdobyć legendarny miecz. Ku zaskoczeniu wszystkich udaje mu się nie tylko go zdobyć, ale również spełnić wszystkie 1000 warunków Excalibura i wytrzymywać jego towarzystwo. Ostatnie dwa rozdziały wracają już na poważniejsze tory – drużyna Zawodówki wyrusza na misję, by ubiec Arachnofobię w zdobyciu kolejnego, wyjątkowo niebezpiecznego artefaktu. Przy tej okazji autor wprowadza kilku nowych uczniów – no bo przecież nie można wszystkiego zostawiać na barkach Maki, Kida i Black Stara. Przypuszczam, że Ox, Kirikou i Kim wraz ze swoimi broniami zagoszczą w fabule na dłużej i będą kimś więcej niż tylko statystami, co byłoby bardzo mile widziane.

Jakość wydania przedstawia bardzo dobry poziom. Narzekać można tylko na brak obwoluty – niektórzy ją lubią, inni nie, ale faktem jest że stanowi dobre zabezpieczenie okładki, tutaj miękkiej, podatnej na wyginanie i rozwarstwiającej się. Format również jest niewielki, chociaż zwykle nie sprawia to problemu, bo dialogów jest stosunkowo niewiele, a użyto czytelnej i wyraźnej czcionki. Papier i druk są bez zarzutu – specyficzna kreska Atsushiego Ohkubo nic tutaj nie traci. Tomik nie zawiera właściwie żadnych dodatków – na koniec mamy tylko zapowiedź następnej części, dwustronicowy komiks odautorski (tak jak zawsze) oraz kilka stron reklam innych mang wydawnictwa. Zabrakło natomiast posłowia tłumacza – zapewne dlatego, że tym razem nic nie wymagało dopowiedzenia. Tym, co w polskich wydaniach najbardziej moim zdaniem świadczy o ich poziomie, jest przekład. Paweł Dybała i tym razem poradził sobie doskonale – język bohaterów jest żywy, zróżnicowany i po prostu doskonale się to czyta. A ponieważ treść i kreska przedstawiają się równie dobrze, nie pozostaje mi nic innego, jak tylko polecić Soul Eatera (zarówno ten tomik, jak i wszystkie inne) wszystkim czytelnikom.