Tanuki-Manga

Aby chronić świat przed złem, jeden z bogów śmierci, zwany po prostu Shinigami­‑sama, założył szkołę Shibusen. Ośrodek ten zajmuje się szkoleniem mistrzów broni, a do ich obowiązków należy likwidowanie dusz, które zeszły na złą drogę. Rolę ich broni pełnią ludzie, którzy potrafią zmieniać się w dany typ oręża. Po zdobyciu (dosłownie zjedzeniu) 99 ludzkich dusz i jednej duszy wiedźmy, taka broń staje się Death Scythe, Kosą Śmierci, czyli najpotężniejszym orężem. Jednak udaje się to tylko najlepszym.

Soul Eater jest bronią dziewczyny o imieniu Maka, a w postaci oręża wygląda jak kosa. Jego celem jest stać się Kosą Śmierci. Soul sprawia wrażenie cynicznego i buntowniczego chłopaka, lecz tak naprawdę jest wiernym i wrażliwym przyjacielem, gotowym oddać życie za swojego mistrza. Natomiast Maka to bardzo pracowita, ambitna i troskliwa dziewczyna. Kolejny duet, jaki poznamy w tej mandze, tworzą Black Star i demoniczne ostrze, Tsubaki. Black Star jest energicznym, trochę dziecinnym i lubiącym się popisywać chłopakiem, który często pakuje się w różne tarapaty. Tsubaki to jego całkowite przeciwieństwo – cicha, spokojna i bardzo rozsądna dziewczyna. W odróżnieniu od innych broni, Tsubaki potrafi przybierać różne formy. Grupę głównych bohaterów zamyka trio, w skład którego wchodzą Death the Kid i siostry Thompson. Death the Kid jest synem Shinigamiego. To odważny, silny i opanowany wojownik, lecz niestety ma jeden mały problem – chorobliwą obsesję na punkcie symetrii i jeśli otaczający go świat nie jest symetryczny, chłopak popada w depresję. Partnerki Kida, Liz i Patty Thompson, sympatyczne i pełne energii, są bliźniaczymi pistoletami.

Życie w Death City, mieście wyrosłym wokół Shibusenu, toczy się w miarę spokojnym rytmem: uczniowie chodzą do szkoły, zdobywają nowe umiejętności, a zło jest pod kontrolą (przynajmniej na ogół). Niestety w rocznicę założenia Shibusenu zła i podstępna wiedźma Medusa postanawia wcielić w życie swój nikczemny plan. W rezultacie powraca największy wróg Shinigamiego, a świat powoli zaczyna pogrążać się w chaosie.

Akcja mangi rozwija się powoli, wprowadzając nas stopniowo w fabułę. Czytelnik ma czas na zapoznanie się z bohaterami, gdyż na początku każda postać dostaje swoje pięć minut. Sama fabuła nie prezentuje się zbyt oryginalnie. Mamy motyw walki ze złymi wiedźmami, które chcą podbić świat i grupę nastolatków, które muszą stawić im czoła, czyli nic nadzwyczajnego. Jednak jeśli dodamy do tego nutkę tajemniczości, sporą dozę humoru i barwną gromadkę postaci, wszystko to tworzy całkiem przyzwoitą całość.

Sceny walki są dynamiczne, obfitujące w zaskakujące zwroty akcji, a przy tym nie brak w nich humoru. Meisterzy i ich bronie tworzą z reguły zgrany zespół (aczkolwiek zdarzają się pewne wyjątki) i z walki na walkę stają się coraz silniejsi. Jedynym minusem mogą być ewentualne dłużyzny podczas ważniejszych starć, które u części czytelników (do której i ja się zaliczam) mogą wywołać ziewanie.

Pomimo tego, iż postacie w dużej części powielają znane schematy, uważam, że bohaterowie są zabawni i ciekawi. Każdy z nich ma coś w sobie, co wyróżnia go spośród innych i jest na swój sposób wyjątkowy. Moimi faworytami są przede wszystkim bohaterowie negatywni, którzy pełnią rolę postaci drugoplanowych. Przede wszystkim jest to Medusa, która na pierwszy rzut oka stosuje dość oklepane metody przechytrzenia przeciwnika (na przykład przebranie), ale potrafi też zaskoczyć. Z pewnością jest to profesjonalistka w swoim fachu: sprytna, przebiegła, dążąca do celu powoli, ale skutecznie (popełnia też błędy, ale nikt nie jest idealny). Myślę, że w Soul Eaterze postacie są na tyle zróżnicowane, że każdy znajdzie tu kogoś, kogo polubi. W mandze znajdziemy wiele elementów parodystycznych, nawiązujących do innych tytułów shounen (na przykład Soul z wyglądu może przypominać Naruta, a Stein z charakteru Uruharę z Bleacha), a także nazw zaczerpniętych z legend (Excalibur, „Latający Holender”), mitologii (Ragnarok) czy kultury masowej (Frankenstein, wiedźma Blair). Wielu epizodycznych czarnych charakterów nosi imiona sławnych złoczyńców, w mandze spotykamy między innymi Kubę Rozpruwacza, Ala Capone, Arsène Lupina i Rasputina. Warto również wspomnieć o miejscach, w jakich toczy się akcja mangi. Część wydarzeń rozgrywa się w fikcyjnym mieście Death City, jednak uczniowie Shibusenu odwiedzają przeróżne zakątki świata: piramidę w Egipcie, kościół Santa Maria Novella we Florencji, Londyn czy Saharę. Humor mangi jest dość specyficzny i schematyczny. Większość scen komicznych jest spowodowanych przez typowe zachowania i nawyki bohaterów, takie jak chorobliwa obsesja na punkcie symetrii Death the Kida czy wyskoki Black Stara. W scenach komediowych nie zabrakło też elementów ecchi, których dostarcza kotka Blair. Generalnie humor jest zabawny, chociaż niekiedy bywa irytujący. Drugim minusem jest to, iż przez schematyczność zachowania bohaterów gagi często są przewidywalne.

W swoich rysunkach pan Atsushi Okubo wykazał się dużą pomysłowością i poczuciem humoru. Postacie ludzkie są narysowane normalnie, natomiast niektóre wiedźmy i inni dziwni osobnicy w mniej lub bardziej karykaturalny sposób – jednak mimo tej specyfiki, rysunek jest przyjemny w odbiorze. Na szczególną uwagę zasługują też niektóre elementy tła, takie jak słońce, księżyc czy zamek Shibusen widziany z zewnątrz. Tła oraz wnętrza są przeważnie dopracowane (duża pochwała należy się za Tower Bridge w dziesiątym i jedenastym rozdziale), a puste tła pojawiają się jedynie przy dużych zbliżeniach. Wysoką ocenę kreski daję przede wszystkim za oryginalność, czyli przedstawienie świata w nieco groteskowy sposób. Uważam, że taka kreska znakomicie oddaje humorystyczny nastrój mangi.

Swoją przygodę z Soul Eaterem zaczęłam od anime, które zachęciło mnie do zapoznania się z mangą. A co dokładnie zwróciło moją uwagę? Po pierwsze, nietuzinkowi i zabawni bohaterowie. Po drugie, nietypowa i komiczna kreska. Komu więc mogę polecić tę mangę? Na pewno miłośnikom gatunku shounen ze sporą dozą komedii, a także osobom lubiącym oryginalną kreskę.