Tanuki-Manga

Po przeczytaniu tego tomiku pierwszym, co cisnęło mi się na usta, było „Wreszcie!”. Jak wszyscy pamiętają, ostatnie kilka tomików pod względem fabularnym można było podsumować jako „a teraz coś z zupełnie innej beczki”. Poza tym podejrzewam, że nowi bohaterowie nie wszystkim przypadli do gustu. Ja nie narzekam, niemniej tak czy siak to już przeszłość – zawartość nowej beczki w końcu zlała się ze starą. Hajime Isayama chyba wiedział, że czytelnicy czekali na to z utęsknieniem, skoro okładkę poświęcił starym bohaterom. Nie oszukuje – w końcu ponownie ich spotykamy, zaś okoliczności należy do tego uznać za optymalne: to bezustanna jatka.

Atak tytanów strukturalnie podzielić można na krwawe masakry przeplatane przydługimi dialogami egzystencjalno­‑politycznymi. To drugie nigdy mnie specjalnie nie przekonywało (zwykle dałoby się tę samą treść przekazać trzy razy krócej). Czy Isayama nabija nimi przysłowiową „wierszówkę”, nie dowiemy się nigdy, ale z przyjemnością donoszę, że ten tomik jest od tego wolny. Treści jest aż nadto, mamy wszak dwie grupy bohaterów o przeciwnych celach, które właśnie toczą bój na śmierć i życie. To przy okazji intrygująca jakościowa zmiana w Ataku tytanów. Pierwsze tomy przedstawiały wszak typową walkę człowieka z naturą (w postaci bezrozumnych tytanów), aby w dalszych oddryfować w stronę prób powstrzymania nieznanej wrogiej siły. W innej mandze akcji po ujawnieniu prawdziwej tożsamość złoczyńców fabuła pewnie przeszłaby w sztampową opowieść wojenną z serii „my kontra naziści”, ale nie tutaj. Można w końcu uznać, że kilka tomów śledzenia akcji z drugiej strony przyniosło po długim czekaniu profity. Znamy argumenty obu stron, a choć łatwiej przychodzi kibicować starej ekipie, to niepewność z tyłu głowy pozostaje, i o to chodziło.

Czy dwutorowa narracja będzie kontynuowana? Byłbym jak najbardziej za. Na razie z przyjemnością zauważam, że ani trochę nie da się przewidzieć dalszego przebiegu wydarzeń, a zarazem zwrotom akcji nie sposób odmówić logiki. Jednak dalej dziwnie się to czyta – od słynnej sceny w piwnicy Atak tytanów zmienił się tak bardzo, że przypomina raczej nową mangę, i po wcześniejszych tomach, sprawiających wrażenie przydługiego wstępu do nowej historii, dopiero teraz zaczynam nabierać poczucia, że fabuła z powrotem się rozkręca.

Z drobiazgów dodatki Isayamy bywają mniej lub bardziej surrealistyczne, i tym razem wypadło bardziej. Kiedy czytam rzeczy takie jak „Atak szkolnych kast”, nabieram przekonania, że Isayama powinien zrobić jakiegoś shorta razem z Junjim Itou, panowie dobrze by się dogadali.