Tanuki-Manga

Z polecenia króla Sindbada drużyna składająca się z Aladyna, Alibaby, Morgiany oraz Hakuryu wyrusza na podbój kolejnego labiryntu. Zanim jednak dotrą tam, gdzie tenże się znajduje, odwiedzają na krótko wyspę zamieszkaną przez plemię Torran – gdyby ktoś się zastanawiał, co się stało z braćmi Alibaby po upadku Balbadu, to tu znajdzie odpowiedź. Po szybkim zapoznaniu z tą zupełnie obcą, egzotyczną kulturą czas na to, co tygryski lubią najbardziej – przygodę w labiryncie! Ten wydaje się zupełnie odmiennym miejscem niż labirynt Amona, lecz niezmiennie fascynuje swoją nieprzewidywalnością i tajemniczością. Wygląda zaś dość… ekscentrycznie. Zamieszkują go „urocze” stworki, a króluje w nim roślinność. Jest też zaskakująco „przyjazny”, a przynajmniej taki się wydaje na pierwszy rzut oka… no, do czasu, gdy coś się tam nie zbiesi. Dżin tego labiryntu – Zagan, okazuje się równie ekscentryczną istotą (czyt. nadętym bufonem), a co gorsza, nie ma w ogóle ochoty wytypować króla. Z radością rzuca kolejne kłody pod nogi bohaterom, jednak nasza drużyna, wyposażona w nowe umiejętności, radzi sobie nad wyraz dobrze – z wyjątkiem świeżo upieczonego jej członka, czyli Hakuryu, który zaczyna się ewidentnie frustrować faktem, że ciągle jest ratowany z opresji (zwłaszcza przez dziewczynę, no jak to tak!). Niemalże sielski nastrój kończy się jak nożem uciął, gdy na scenę ponownie wkraczają tajemniczy osobnicy z Al­‑Thamen, pragnący przywłaszczyć sobie Zagana.

W tym tomie skupiamy się na poznawaniu najnowszego członka drużyny, czyli młodego księcia cesarstwa Kou. Nasza „stała” drużyna, czyli Aladyn, Alibaba i Morg, stanowią po tylu wspólnych przejściach wyjątkowo zgrany zespół, co niesamowicie mierzi młodzieńca. Wystawiony na ciężką próbę labiryntu powoli, acz sukcesywnie przestaje się kontrolować i ukazuje swoje prawdziwe oblicze… No, mam nadzieję, że jednak nie dostanie mu się klasyczna rola emo­‑mściciela, który wszystko chce robić sam, a jego życiową misją jest zemsta. Zwłaszcza że autorka stara się chyba wychodzić poza schematy typowego shounena … ale to już czas pokaże. Na razie Hakuryu powoli asymiluje się z grupą, a jego prawdziwe plany nadal pozostają tajemnicą.

To już dziesiąty tom polskiego wydania Magiego – i niezmiennie trzyma on przyzwoity poziom. Tłumaczenie jest lekkie i klimatyczne, nie znalazłam w nim żadnych błędów: czy to gramatycznych, czy niejasno przetłumaczonych kwestii. Do doboru czcionek najwyraźniej przywykłam i nie zwracam na nie więcej uwagi. Teksty w dymkach są poprawnie wyśrodkowane, a brzegi stron nie są ucięte. Czy można chcieć czegoś więcej? No, po prostu solidny kawał dobrej roboty. Na okładce znajduje się nowy członek drużyny, Hakuryu, co wydaje się oczywistym wyborem. Początek tomu stanowi spis treści, na końcu stopka redaktorska oraz dwa krótkie dodatki zatytułowane Hakuryu i jego siostra i od czasu do czasu Sheishun, na które warto zerknąć po lekturze całości.