Tanuki-Manga

I oto przybył na pole walki jego wysokość gubernator generalny książę Kouen wraz ze swoją świtą, a u jego boku stanęli książęcy bracia i siostry: Kouha, Koumei, Hakuei i Kogyoku – a wszyscy oni zdobywcami labiryntów byli i moc dżinów dzierżyli. Zjednoczyli siły z obecnymi tu wcześniej Alibabą i Aladynem, by przeciwstawić się mrocznemu punktowi, który pojawił się na niebie i wyciągnął czarne macki, wysysając białe ruki z wszystkiego, co żyje. Czeka ich arcytrudne zadanie, jako że mroczna czeluść poczęła wypluwać ze swych trzewi niezliczone rzesze czarnych dżinów, siejących chaos i destrukcję. W obliczu przytłaczającej przewagi wroga groźba unicestwienia wszelkiego życia stała się niebezpiecznie bliska spełnienia, lecz wtedy grono walczących po stronie ludzkości się powiększyło. Do desperackiej walki dołączyli bowiem w glorii i chwale pozostali mocarze – Muu Alexius z Rehmu oraz sam przywódca Sojuszu Siedmiu Mórz wraz ze swoimi poplecznikami, by stawić czoło zagrożeniu ze strony Al­‑Thamen.

Tom dwudziesty Magi stanowi zwieńczenie wątku o Magnostadt. Od początku do końca jest wypełniony zaciekłą walką przeciwko medium stworzonemu z czarnych ruków, które wymknęło się spod kontroli dyrektora Mogametta. Oponent okazuje się niezwykle potężny i nad światem wisi groźba unicestwienia, więc bohaterowie zapominają tymczasowo o wszelkich niesnaskach, za to wykorzystują w boju asy skrywane w rękawach. Dzięki temu mamy okazję podziwiać specjalne techniki i najsilniejszą magię użytkowników dżinów na niespotykaną dotąd skalę… Czy to jednak wystarczy, by pokonać wroga? Niekoniecznie, bo przy okazji dowiadujemy się odrobinę więcej o Alma Toran, które, jak się okazuje, zostało unicestwione przez dokładnie takie czarne medium.

Na okładce znajduje się Hakuei w pełnym uzbrojeniu. Towarzyszą jej odcienie błękitu, co tworzy nastrój zgoła odmienny od tego, jaki panuje w środku. Dalej jest zwyczajowo spis treści i chyba pierwszy raz aż tak boleśnie odczułam w tej mandze brak stron przybliżających pokrótce, kto jest kim i jak się nazywa. Przydałoby się, bo w tym tomie pojawiają się wszyscy, ale to naprawdę wszyscy najważniejsi gracze (a jest ich sporo…). Na końcu znajdziemy dwa bonusy – jeden krótki dodatek o tym, jak Morgiana spotyka Fanarisów, oraz drugi o Yunanie i Sindbadzie. Polskie wydanie trzyma przyzwoity poziom, choć wyraźnie toczy w tym tomie własną walkę – mianowicie z umiejscowieniem tekstu wewnątrz dymków w projekcji góra–dół. Na szczęście nie przeszkadza to specjalnie w lekturze. Tak trzymać!