Tanuki-Manga

W ślad za Aladynem, Alibabą, Morgianą i Hakuryu do labiryntu udaje się również trzech członków organizacji Al­‑Thamen: księżniczka królestwa Musta’sim Dunya, jej przyboczny rycerz Isaac oraz tajemniczy Ithnan, który użyczył im mocy mrocznego naczynia i obserwuje bieg wydarzeń. Ich celem jest przejęcie rezydującego tu dżina, Zagana, a przy okazji pozbycie się młodego magiego oraz wybranego przez niego kandydata na króla, nie obejdzie się więc bez walki na śmierć i życie. Szala zwycięstwa przechyla się to w jedną, to w drugą stronę, adwersarze sypią nowymi technikami jak z rękawa, więc Aladyn i Alibaba dwoją się i troją, próbując je skontrować… Co gorsza, Morgiana jeszcze przed tą konfrontacją wypada z gry, więc Hakuryu też ma związane ręce, ponieważ musi się nią opiekować. Po zaciekłej walce ostatecznie udaje im się odnaleźć dżina i opuścić labirynt, lecz to, co zastaną po powrocie, także nie napawa optymizmem… Al­‑Thamen nie próżnuje, a co gorsza, nasi bohaterowie, doszczętnie wyczerpani wydarzeniami w labiryncie, nie są w stanie podjąć dalszej walki. Na szczęście przychodzi odsiecz!

Jakby problemów z ekscentrycznym dżinem Zaganem było mało, nasi bohaterowie muszą ponownie zmierzyć się z „siłami ciemności”. Przeciwnicy zaciekle wymieniają ciosy, a w międzyczasie ochoczo tłumaczą sobie (i czytelnikowi) zawiłości strony technicznej – ot, typowy shounen. Być może walka sprawiałaby wrażenie przegadanej, gdyby nie to, że w obliczu przytłaczającej przewagi wrogów Aladyn i Alibaba nie miotają się desperacko, licząc na cud, lecz wracają spokojnie do podstaw i tu szukają drzemiącego w nich potencjału. Konfrontacja z księżniczką nieprzyjemnie przypomina Alibabie nie tak dawne wydarzenia w Balbadzie, a myśl, że mogli zostać po prostu zmanipulowani przez Al­‑Thamen, jest niepokojąca. Dzięki mocy Aladyna dowiadujemy się też więcej o świecie – tym razem o konflikcie pomiędzy rodziną królewską Musta’sim a akademią czarodziejów Magnostadt. A poza tym, jak na porządnego shounena przystało, po prostu dzieje się sporo i jest ciekawie!

Okładka dla kontrastu sprawia wrażenie niemalże pustej, lecz harmonijna kompozycja czwórki bohaterów powoduje, że ten minimalizm wychodzi jej na duży plus – po prostu jest bardzo przyjemna dla oka. Jak zawsze, bez zbędnych ceregieli, po krótkim spisie treści następuje akcja właściwa – i jakby ktoś nie zauważył, wraz z tomem jedenastym wkraczamy w setny rozdział tej wartkiej historii. Na końcu czeka na czytelnika krótki bonus humorystyczny oraz strona reklamowa. Polskie wydanie niczym nie zaskakuje, co oznacza, że trzyma wysoki poziom – stały i nieliczny zespół pracujący nad tym tytułem rzetelnie i konsekwentnie wywiązuje się ze swojego zadania. Składanie do druku też jest porządne, jedynie na kilku stronach można zauważyć zbyt szerokie marginesy, a na jednej stronie mam wrażenie, że czcionka jest lekko rozmyta, ale poza tym – kawał dobrej roboty.