Tanuki-Manga

Po wielu tomach przygód w Magnostadt opuszczamy ów kraj – Aladyn, Alibaba i Morgiana wracają do Sindrii, by tam spędzić razem czas. Takie rozwiązanie zaskoczyło mnie trochę, gdyż byłam przekonana, że po wojnie młody magi wpadnie raz­‑dwa w szpony księcia Kouena, jako że obiecał mu w zamian za współpracę wyjawić sekrety tego świata, lecz najwyraźniej zarówno on, jak i my musimy jeszcze chwilę na to poczekać. Tymczasem w Sindrii nasi bohaterowie spotykają się z dawno niewidzianymi przyjaciółmi, co prowadzi do pytań o to, jak się wiodło Alibabie w Rehmie i czy już znalazł sobie jakąś dziewczynę… Sielski klimat nie trwa długo – były książę Balbadu dostaje misję udania się do swojej ojczyzny, by stamtąd eskortować księcia Kouena. I to na dodatek bez Aladyna, bo młody magi postanawia poczekać w Sindrii, by nie naruszyć kruchego zawieszenia broni między mocarstwami. I tak resztę tego tomu zapełniają przygody na pokładzie statku oraz konfrontacja Alibaby ze stanem, w jakim widzi swą utraconą ojczyznę.

Przez wiele poprzednich tomów byliśmy w wirze akcji, więc ten dla odmiany oferuje nam chwilę wytchnienia – sporą jego część wypełniają młodzieńcze problemy Alibaby, bo jak tu przyznać się kumplom, że pomimo kariery gladiatora nie udało mu się wyrwać żadnej laski?! Chłopak wyraźnie ma z tym trudności, co prowadzi do fochów, kłamstewek i nieporozumień. No cóż, niespecjalnie przypadł mi do gustu ten wątek, bo absolutnie do mnie nie przemawia usprawiedliwienie jego zachowania tym, że jest taki wrażliwy i dobroduszny. Na szczęście wraz z dotarciem do Balbadu cały „żartobliwy” nastrój umyka, ustępując powadze konfrontacji między byłym księciem podbitego państwa a jego obecnym gubernatorem.

Koumei Ren jest jedną z osób sprawujących obecnie władzę w Balbadzie, nie dziwi więc, że to on znalazł się na okładce tomu (w bojowym uzbrojeniu). Magi jak zwykle nie rozpieszcza kolorowymi stronami, a jedynym dodatkiem, jaki znajdziemy, jest krótka historyjka o Judarze i Hakuryuu na końcu tomu. Polskie tłumaczenie nie obniża lotów, czyli jest dobrze – podkreśla młodzieżowy nastrój w odpowiedni sposób, a błędów gramatycznych się nie uświadczy. Jedynym mankamentem w tym tomie jest rozmazany czarny tusz na kilku stronach. Podczas lektury przez chwilę myślałam, że drukarnia zdublowała strony, lecz po chwili okazało się, że to Shinobu Ohtaka zastosowała taki fortel – użyła niemalże takich samych ujęć do zamknięcia poprzedniego i otworzenia kolejnego rozdziału historii. No i wrażenia estetyczne też trochę jakby spadły, gdy kreska zmienia się na bardzo uproszczoną, by podkreślić komediowy charakter poszczególnych scen. No, ale ten tom stanowił dla mnie tylko przerywnik, więc teraz z niecierpliwością czekam na dalszy rozwój akcji!