Tanuki-Manga

Rozpoczęta przez Aladyna barwna opowieść o Alma Toran zapełnia wszystkie strony tomu dwudziestego trzeciego. Jak już wiemy, był to świat w równoległym wymiarze, zamieszkiwany przez wiele inteligentnych gatunków, które walczyły między sobą. Najsłabszymi z nich byli ludzie, jednak bóg Irah wysłuchał ich próśb i to właśnie im dał cząstkę swojej mocy – magię, by byli mediatorami między zwaśnionymi gatunkami. Z upływem czasu ludzie zapomnieli o swej misji i za pomocą Wież Obłąkania podporządkowywali sobie kolejne rasy, robiąc z nich śliniące się zombi. W takich oto okolicznościach poznajemy Salomona oraz grupę jego przyjaciół, którzy postanowili sprzeciwić się ortodoksyjnemu kościołowi i uwolnić z jego oków uciemiężone istoty.

Wraz z upadkiem kolejnej Wieży Obłąkania do grupy Salomona dołącza młoda dziewczyna o imieniu Szeba. Biedne dzieciątko ma jednak mózg nieźle wyprany przez religijnych fanatyków, więc przez jakiś czas śledzimy, jak otwiera się powoli na poznawanie prawdziwego oblicza świata. I wszystko by było pięknie i wspaniale – kampania postępuje pomyślnie, a Salomon i spółka z ideą równości na ustach wyzwalają kolejne gatunki spod jarzma czarodziejów – gdyby nie to, że między obdarzonymi wolnością znów zaczynają wybuchać gatunkowe waśnie i wojny. A przecież najważniejszy punkt programu – obalenie dyktatora i resztek jego kościoła, a w dalszej perspektywie nieuchronny koniec Alma Toran – dopiero przed nami.

Tak naprawdę wątek Alma Toran mógłby wystarczać do stworzenia samodzielnej historii. Jest to barwna i wciągająca opowieść – jak dla mnie nawet bardziej wciągająca niż oryginalna manga. Wprawdzie wydarzenia są nam serwowane w telegraficznym skrócie, ale i tak toczą się z wielkim rozmachem, a przy okazji tłumaczą liczne zawiłości ówczesnego świata. Opowieść o Salomonie i jego świcie na etapie początkowym jest pełna przygód, a na dalszym trudnych decyzji, gdy się okazuje, że misja ich przerasta. Nie brakuje też elementów wiążących ją z głównym wątkiem mangi oraz warstwy emocjonalnej – dowiadujemy się, kim są rodzice Aladyna oraz kim był tak naprawdę Ugo.

W poprzednim tomie na okładce królował Salomon, więc na okładce tego króluje Szeba, a za jej plecami możemy dostrzec sylwetki różnych gatunków inteligentnych stworzeń zamieszkujących Alma Toran. Tym razem polskie wydanie zalicza małe wpadki. Kilka razy odniosłam wrażenie, że tekst w dymkach się ze sobą nie klei. Co gorsze, nie tylko tekst się nie klei, ale również… mój tomik. Podczas lektury wypadło mi ze środka kilka kartek po tym, jak najwidoczniej klej w środku puścił, co do tej pory mi się nigdy nie zdarzyło, a tu taka niemiła niespodzianka podczas mojej ulubionej części historii. Smuteczek. Poza tym jest w porządku, bez literówek i innych takich paprochów. Na szczególną uwagę zasługuje rozdział specjalny, który przedstawia punkt widzenia jeszcze jednej ważnej postaci. Zwyczajowo na końcu znajdziemy mały bonus oraz stopkę redakcyjną.