Tanuki-Manga

Zbliżają się targi curry, zaś osobie, która przygotuje to danie najlepiej, przyznany ma być liwerant – certyfikat samej królowej, rzecz nie tylko zaszczytna, ale przede wszystkim intratna. Zawalczyć chce o niego również spółka Funtom – Ciel postanawia bowiem pokonać Harolda Westa, którego kucharzem jest Agni, służący księcia Somy. Sebastian dwoi się więc i troi, aby przyrządzić curry mogące konkurować z potrawą przygotowywaną przez Hindusa. Niestety, okazuje się, że przepis idealny to nie tylko suma składników i podręcznikowe ich połączenie. Potrzeba o wiele więcej, tak wiele, że nawet demoniczny kamerdyner będzie miał problem…

Ta część piątego tomu wydawała mi się nieco rozwlekła, zbyt skupiona na jednym (nawet Ciela prawie nie było) – ileż można czytać o tym, jak ktoś robi curry? Wątek ten na szczęście w tym tomie znajduje już swoje rozwiązanie, całkiem sympatyczne, choć pojawienie się… pewnej damy i jej zachowanie może wywołać konsternację. Sam koniec tomu, będący raczej dopowiedzeniem już po zakończeniu historii, jest o wiele ciekawszy i zabawniejszy, ponadto zawiera interesujące fragmenty – bardzo krótkie, wręcz ulotne – w których trójka służących Ciela przypomina sobie o własnej przeszłości i które każą przyjrzeć się im w nieco innym świetle. Przelotnie pokazane zostały także postaci, jeszcze nieprzedstawione z imienia, które swoją rolę otrzymają dopiero w kolejnym tomie. Jest to zapowiedź następnej historii, notabene już niezekranizowanej, a wielka szkoda, ponieważ, jeżeli wolno mi nieco zdradzić, będzie to chyba najlepszy do tej pory wątek w mandze Kuroshitsuji. Mam nadzieję, że zaostrzyłam apetyt czytelnikom, których wątek z curry mógł nieco znudzić.

Bardzo często, kiedy czytam polskie wydania mang, żałuję, iż niektóre ilustracje rozpoczynające rozdziały nie są drukowane w kolorze. Po ich jakości, tym, jakie ciemne wychodzą, widać, że druk czarno­‑biały nie był ich pierwotną formą. Naprawdę szkoda, bo chciałabym mieć je w lepszej jakości. Na pocieszenie pozostaje nam jak zwykle ilustracja z pierwszej strony, zawierająca odrobinę koloru i wydrukowana na papierze kredowym, choć tym razem w drukarni chyba coś poszło nie tak, bo (przynajmniej w moim tomiku) kontury są podwójne, przez co ilustracja wydaje się rozmyta. Wpadek korektorskich jest naprawdę niewiele, ot, dwie spacje oraz jedno powtórzenie tekstu (s. 162), z tym że to ostatnie psuje odrobinę efekt, jaki rozbicie tekstu wraz z przejściem między kadrami miało wywoływać. Jeśli chodzi o inne kwestie techniczne, to ponownie dostajemy wszystko na wysokim poziomie: papier, obwoluta, numeracja stron wszędzie tam, gdzie tylko marginesy pozwalają (czyli nawet często), przetłumaczone i dobrze wkomponowane onomatopeje czy wypowiedzi bohaterów poza dymkami – nie mam żadnych zastrzeżeń.

Na koniec warto wspomnieć o tym, iż wraca nieobecny od trzeciego tomu dodatek, pt.: „Pod schodami Kuroshitsuji” oraz że nie zabrakło, a jakże, podokładkowej ciekawostki.