Tanuki-Manga

Wypowiedziane przez Ciela imię Derricka Ardena zawisło w zgęstniałym nagle powietrzu. Mimo panującej atmosfery i widocznie tężejących na swoich miejscach prefektów młody hrabia drąży temat dalej – rozkaz to rozkaz, musi dowiedzieć się, dlaczego syn kuzyna królowej od jakiegoś czasu nie daje znaku życia. Jednak nie tylko P4, ale każdy uczeń i nauczyciel odpowiada tak samo – Derrick został przeniesiony do Purple House. Dlaczego? Decyzja dyrektora, której nikomu nie przychodzi na myśl kwestionować, co niezmiernie zdumiewa Ciela i budzi w nim nieokreślone jeszcze wyraźnie podejrzenia. Hrabia Phantomhive, jak to on, wybiera najbardziej dramatyczną, skrajną, a jednocześnie błyskawiczną metodę odnalezienia Derricka – pali budynek, w którym rezydują uczniowie Violet Wolf i patrzy, kto wybiega z wrzaskiem. Jego zdziwienie rośnie jeszcze bardziej, kiedy okazuje się, że poszukiwanego nadal ni widu, ni słychu… Gdzie jest Derrick? Dlaczego każdy ma o nim odmienną opinię, dlaczego został przeniesiony i gdzie zniknął potem? Ciel zdaje się znajdować w ślepym zaułku. Pojawia się jednak okazja, by ostatecznie dowiedzieć się, co stało się z zaginionym uczniem – mistrzostwa w krykiecie. Jedna osoba, która wtedy zabłyśnie (w dowolny sposób, kryterium jest humor dyrektora), zostanie zaproszona na „Przyjęcie herbaciane o północy”, gdzie stanie w końcu twarzą w twarz z tajemniczym, nieuchwytnym i zdającym się znać odpowiedzi przynajmniej na parę pytań dyrektorem.

Krykiet, tak… Oraz Harry Potter i Czara Ognia. Mamy wielkie mistrzostwa (pompa taka, jakby to były mistrzostwa świata, a nie szkolne zawody w krykiecie), mamy huczne wejście reprezentantów każdego dormitorium (prezentujących wyraźne typy: rycerze, królowie, czarownicy, uczeni), mamy w końcu czarę ognia… Nie wiadomo w sumie do czego służącą, ot, pali się w niej i tyle. Sam mecz krykieta nie zostaje w tym tomie rozstrzygnięty, a szkoda, bo im szybciej, tym lepiej – jest to jeden z najbardziej absurdalnych epizodów do tej pory. Przedstawia rozgrywki sportowe, ale ze sportem, a raczej – sportową rywalizacją – nie ma wiele wspólnego. Fakt, samo w sobie nie powinno to być wadą, w końcu nie jest to komiks sportowy, a historia o Cielu, przebiegłym i grającym nieczysto Cielu, dla którego cel uświęca środki, nawet te najbardziej nieuczciwe, nikt też chyba nie spodziewa się tutaj realizmu. Niemniej jednak koniec tomu przypomina słabej jakości komediowy przerywnik, czerpiący garściami z serii sportowych z supermocami i utylizujący pobrane schematy w szybkich, karykaturalnych scenach.

Jak na tajną misję przystało (choć nie incognito), koło Ciela kręci się całkiem sporo jego znajomych, pojawiających się jednak głównie jako wstawki komediowe lub niewnosząca niczego poza komentarzami widownia, m. in. książę Soma i jego słoń, kibicująca narzeczonemu Elizabeth z rodziną oraz wielu innych. W pewnym momencie cofamy się też w czasie i poznajemy krótki epizod z życia ojca Ciela, Vincenta. Nie jest to raczej istotny dla głównej fabuły wątek, ale dowiadujemy się dzięki niemu odrobinę więcej o charakterze poprzedniego hrabiego Phantomhive’a.

Technicznie jest trochę gorzej niż w poprzednich tomach. Ponownie jak w tomie czternastym zostało sporo niewyczyszczonych onomatopei w języku japońskim, nawet wtedy, kiedy zdawałoby się, nie powinno być problemu z ich usunięciem (np. na stronie 169). Wkradło się też parę literówek, np. „poradę” zamiast „poradzę” (s. 27) czy „słako” zamiast „słabo” (s. 65). W moim tomiku na wspomnianej już wcześniej stronie 169 niewielki fragment jest jakby przetarty, ale to już może być problem tylko z tym jednym egzemplarzem. Jeśli chodzi o dodatki, tomik ten jest raczej biedny, znajdziemy w nim tylko podobwolutową przebierankę oraz notkę odautorską na skrzydełku. Sama obwoluta jest za to bardzo ładna, pomijając postać, która się na niej znajduje, rysunek cieszy oko szczegółowością oraz przyjemnym stonowaniem.