Tanuki-Manga

Już czytając poprzednie tomy mogliśmy zorientować się, że służba Ciela – May Lin, Finnian i Bardroy – to nie tylko głupiutkie wstawki komediowe, jak przedstawiano ją na początku. Pełny zakres ich obowiązków jest szerszy i poza niszczeniem rezyd… znaczy gotowaniem, sprzątaniem, nakrywaniem do stołu i przycinaniem kwiatków zawiera jeszcze jeden istotny element – ochronę. Myśleliście, że bez Sebastiana dom Phantomhive’ów popadnie w ruinę? No, w sumie to się nie mylicie, ale za to biada tym, którzy z nieczystymi intencjami spróbują wedrzeć się do niego. A że takie właśnie osoby pojawiły się w postaci paru członków trupy, to cały pierwszy rozdział poświęcono pokazaniu, jak śmiertelnie groźna i niezawodna jest wymieniona na początku trójka.

Tymczasem w innej rezydencji również ma miejsce jatka. Joker i baron Kelvin zostali pokonani, ale okazuje się, że istnieje jeszcze jedna osoba zamieszana w to wszystko, z najbardziej chyba upiornymi motywami oraz entuzjazmem szaleńca, której poczynania sprawiają, że skóra na plecach cierpnie. Ciel w konfrontacji z przerażającą prawdą i własnymi wspomnieniami podejmuje tak drastyczną decyzję, że nawet Sebastian wydaje się odrobinę zaskoczony. W zakończeniu tej historii, która zajmuje jakieś ¾ tomu, praktycznie brak wstawek humorystycznych, nawet uzyskana przy okazji informacja, że bogowie śmierci nie lubią nadgodzin, wydaje się raczej gorzkim komentarzem do sytuacji niż elementem komediowym. Zamiast tego mamy tu i tam upchnięte retrospekcje: tragiczne w przypadku Ciela (ponownie) oraz dramatyczno­‑nostalgiczne Jokera, który wspomina niewesołe dzieciństwo członków trupy. Takie poprowadzenie historii sprawia, że wszystko nabiera smutnych odcieni, z panoszącą się wszędzie rozpaczą i szaleństwem.

Ostatnia część tomu to komediowy już epizod, będący swoistym epilogiem poprzedniej historii, w którym wszystko wraca do normy. Niemniej jednak słowa, jakie wypowiedział dwa rozdziały wcześniej pojawiający się ni z gruszki, ni z pietruszki Undertaker, sugerują, że dla psychiki młodego hrabiego to wcale nie koniec. Przyszłe kłopoty mogą również zwiastować trzej wysłannicy królowej, komentujący z daleka sytuację i niewchodzący na razie w bliższe interakcje z innymi bohaterami. Skoro już jesteśmy przy nowych postaciach, to warto wspomnieć, że na scenę u boku Williama T. Spears’a wkracza Ronald Knox ze swoją… ciekawą kosą. Niewiele się o nim dowiadujemy, a to, co nam z jego charakteru ujawniono, jest na razie moim zdaniem mało ciekawe i nie zachęca szczególnie do bliższego poznania postaci.

Tym razem nie dostaniemy dodatku „Pod schodami Kuroshitsuji”, szkoda, bo czasami można było dowiedzieć się z niego ciekawych rzeczy. W krótkiej notatce na obwolucie Yana Toboso pisze o mającej powstać drugiej serii anime, ale zasadniczo w komiksie nie ma – poza przypisami od tłumacza – żadnej dodatkowej treści. Dobrą tego stroną jest to, że reklam również nie ma. Oczywiście podokładkowa niespodzianka nadal jest na swoim miejscu. Waneko ponownie dało nam tomik w wysokiej jakości, chociaż – jak już kiedyś wspomniałam – niektóre ilustracje mogłyby pozostać w kolorze (np. ta, która znajduje się na początku rozdziału 36). Rzuca się w oczy także plaga niewyczyszczonych japońskich onomatopei z polskim tłumaczeniem obok. Jest ich o wiele więcej niż w poprzednich tomach, szczególnie w pierwszym, bardziej od reszty dynamicznym rozdziale.