Tanuki-Manga

Jak zapewne pamiętamy z poprzedniego tomu, Ciel z całą służbą podróżuje do Niemiec, aby z rozkazu królowej zbadać przypadki tajemniczych zgonów. Zgromadzone informacje prowadzą ich do tzw. „lasu wilkołaków”, w środku którego natykają się na tajemniczą osadę, zamieszkaną prawie wyłącznie przez kobiety. Jedynym przebywającym tam mężczyzną jest Wolfram, służący Sieglinde Sullivan (germańskie imię i irlandzkie nazwisko…?), który wygląda jak stereotypowa wersja wilkołaka w ludzkim ciele (co zauważa tylko czytelnik). Mieszkańcy wioski traktują przybyszów z otwartą wrogością i jasno dają do zrozumienia, że nie życzą sobie, aby nasi bohaterowie zostali tu chociażby sekundę dłużej. Niemniej muszą się podporządkować swojej pani, wspomnianej już jedenastoletniej Sieglinde, która zdaje się dzierżyć tu władzę absolutną i która życzy sobie przyjąć gości na noc, jako że nie zdążyliby wrócić przed zmierzchem, a to byłoby dla nich śmiertelnie niebezpieczne. Bohaterowie zostają więc na noc, ale jako że usposobienie mają wścibskie, a zadanie konkretne, wbrew wszelkim zakazom i ostrzeżeniom postanawiają wejść do lasu. Tym razem nawet Sebastian nie jest w stanie przeciwdziałać krzywdzie, która dotyka jego panicza, psychicznie i fizycznie. To jest też najprawdopodobniej jedyny moment w mandze, w którym możemy zaobserwować płaczącego demona, chociaż przy Sebastianie właściwsze byłoby chyba napisanie o fizjologicznej reakcji ludzkiej formy… Ponadto, jako ciekawostkę należy jeszcze dodać, że demon tymczasowo decyduje się służyć komuś innemu, ale nie należy się martwić, jego interesowna lojalność wobec jedynego pana na pewno na tym nie ucierpi.

Ten tomik łączy dużo elementów czysto komediowych z przyciężkawymi scenami powracającej traumy młodego Phantomhive’a. Mimo drastycznych różnic nastrojów, połączenie ich wychodzi nie tak źle – w efekcie mamy trochę humoru (momentami autentycznie zabawnego) oraz trochę dramatu, a w tle zagadkę do rozwikłania. Część odpowiedzi na pytania, czym jest straszliwy las, dlaczego w jego środku znajduje się wioska otoczona przez wilkołaki oraz jaka jest w tym wszystkim rola Sieglinde, dostaniemy w tym tomie, ale za tymi faktami czai się najprawdopodobniej coś większego i mroczniejszego, tak więc na odsłonięcie reszty kart musimy jeszcze zaczekać. Jedną z cech wspólnych wspomnianych scen zabawnych i dramatycznych jest to, że pokazują Ciela raczej od słabej strony. Ciel bowiem albo nie wie, jak się zachować w towarzystwie młodej damy (nie nauczył się przy Lizzie?) – co ma być zabawne – albo psychicznie się załamuje – co ma być dramatyczne i poruszające. Owszem, w tym tomie jego trauma jest pokazana chyba najsugestywniej, jak do tej pory, ale jednocześnie ponownie każe się zastanawiać, skąd chłopiec czerpie tę pewność siebie, zimne wyrachowanie i bezwzględność (i gdzie one się chowają w czasie pogarszania się jego stanu psychicznego).

To już dziewiętnasty tomik serii, więc tak naprawdę trudno o stronie technicznej napisać coś nowego. Nadal jest to ten sam poziom wydania: ładna obwoluta z Sieglinde w odcieniach czarno­‑zielonych, zauważona na kilkunastu stronach numeracja, w większości wyczyszczone onomatopeje, dobrze sklejony tomik. Tak jak w tomie poprzednim, nie ma tu wielu dodatków na końcu – znajdują się tam tylko przypisy tłumacza, bo dwóch stron reklam nie liczę. Dodatkowo na skrzydełku obwoluty jak zwykle zamieszczono parę słów od Yany Toboso, a pod nimi standardowo postać z obwoluty we własnym, wyjątkowym wcieleniu, z zarysem krótkiej historii z tyłu okładki. Tylko na s. 51, w słowie „zaczęły” coś użarło „y”.