Tanuki-Manga

Na ciele kolejnej ofiary tajemniczego mordercy grasującego w domu hrabiego Phantomhive’a odnalezione zostały ślady jak po ugryzieniu wampira. Wyobraźnia osób uwięzionych w rezydencji przez burzę – z których być może jedna jest bezwzględnym zabójcą – hula w najlepsze, gdy popijają popołudniową herbatkę. Angielski spokój przeobraża się powoli w litanię wzajemnych podejrzeń, aż w końcu służba Ciela musi podjąć zdecydowane kroki, aby ich panu nie oberwało się jako jednemu z podejrzanych. Błyszczy tu pan Tanaka, na którego widocznie osypało się nieco jedwabistości z mankietów zmarłego tragicznie Sebastiana. Tajemnice mnożą się jak grzyby po deszczu. Dlaczego zginęły akurat te osoby? Jak dokonano morderstwa w zamkniętym pokoju? Jak powstały dziwne nakłucia na szyi jednej z ofiar? Co to za czerwony płyn w fiolce należącej do jednego z gości? Czy morderstwa mógł dokonać ktoś z zewnątrz, a jeśli tak, to jak traktować nieoczekiwanego przybysza, który pojawia się jakby wywołany zwiększającą się paranoją bohaterów?

I co chowa w swojej szafie Sebastian?

Autorka już w poprzednim tomie nie kryła, że dość energicznie zmieszała w jednym garncu Agathę Christie i Arthura Conana Doyle’a. Nawet osoby, które nigdy nie miały do czynienia z twórczością żadnego z nich, nie będą miały problemu z zauważeniem, iż cały aktualny wątek jest kompilacją elementów pojawiających się w powieściach wspomnianych pisarzy (i nie tylko). Co prawda wydał mi się on odrobinę naciągany – jakby to wszystko było zmieszane przypadkowo, byle gęsto, a fabuła pędzi po prostym schemacie – ale ostatecznie nie jest tak źle i wszystko zmierza do rychłego rozwiązania.

Bohaterów mamy tych samych, z półtora wyjątkiem – znikąd pojawia się Holme…, przepraszam, Jeremy Rathbone, który wspomagając profesora Artura, energicznie podejmuje śledztwo, a połówka należy się panu Tanace, występującemu chwilowo z tła na pierwszy plan – prawie jak całkiem nowa postać.

Pan Tanaka otrzymuje również honorowe miejsce na okładce – zarówno w standardowej wersji, jak i w wersji podobwolutowej. Na skrzydełku jak zwykle znajdziemy ciekawostkę od Yany Toboso, pojawiają się też przypisy wyrzucone na koniec tomiku. Tomik jest wydany estetycznie, nie mam nic do zarzucenia tłumaczeniu – pod względem językowym jest bardzo dobrze. Ostatecznie wypatrzyłam tylko jeden mankament, ale równie dobrze może on być winą drukarni i znajdować się tylko w moim egzemplarzu – kilka stron (107, 110, 111, 118, 119) ma o parę tonów bledszą czerń, co jest dość zauważalne, jeśli porównać ją z głęboką czernią, jaka stosowana jest normalnie.