Tanuki-Manga

Ciel i Sebastian kontynuują infiltrację cyrku. Przyłapanemu na szpiegowaniu Cielowi tymczasowo udaje się zataić prawdziwy powód jego nocnej wycieczki, ale nie wszyscy członkowie trupy dają się zwieść. Sytuacja zaczyna robić się nieciekawa, a akcja przyspieszać, kiedy Joker wyrusza poradzić się „ojca” w związku z potencjalnymi szpiegami, a Sebastian dostaje rozkaz dowiedzenia się, do kogo należy sygnet, którego znak widnieje na pieczęci z listu oraz na protezach cyrkowców. Wygląda na to, że Ciel chce jak najprędzej wykonać swoje zadanie, bezlitośnie brnie więc coraz głębiej, kłamiąc bez zająknięcia z miną niewiniątka. Nawet nawrót starej i zapomnianej choroby nie jest w stanie powstrzymać hrabiego przez dążeniem do jak najszybszego rozwiązania sprawy. Jego kamerdyner jest nie lepszy, rozkaz pana wykona, chociażby miał stanąć na rzęsach i zaklaskać uszami czy, powiedzmy, z zimną krwią kogoś uwieść.

Historia robi w tym tomie spory krok do przodu, poznajemy tożsamość głównego antagonisty wątku, jego motyw, a przy okazji znowu dostajemy trochę informacji o przeszłości Ciela i jego rodziców. Kontrast między przeszłym młodym hrabią a aktualnym jest uderzający – chociaż biorąc pod uwagę wydarzenia z przeszłości, zmiana ta nie powinna przecież już dziwić. Atmosfera nadal jest ciężka, ale Yana Toboso nie byłaby chyba sobą, gdyby nie wplotła w to wszystko komediowego interludium. Mroczny klimat ustępuje na chwilę w momencie, gdy Agniemu oraz księciu Somie udaje się wpłynąć na światopogląd Sebastiana dotyczący bycia kamerdynerem – ku zgrozie Ciela i uciesze czytelnika.

Dowiadujemy się także więcej o członkach trupy, przy czym na pierwsze miejsce, jeśli chodzi o bycie interesującą – a przede wszystkim niejednoznaczną – postacią, wysuwa się Joker. Gdybym miała wskazać, co w tym tomiku zrobiło na mnie największe wrażenie, byłaby to jego mimika, sposób, w jaki autorka potrafi wywołać na jego twarzy całą paletę targających nim uczuć. Nowych postaci – poza głównym złym – nie ma, a przynajmniej nie tych istotnych.

Na obwolucie (oraz pod nią oczywiście) ląduje Joker, kontynuując tym samym zapoczątkowany w poprzednim tomie cykl okładek z postacią inną niż Sebastian. Technicznie nie mam nic do zarzucenia polskiemu wydaniu, mam wrażenie, że czyta się jeszcze lepiej niż poprzednie tomy. Przypisy w ważnych punktach są, onomatopeję w oryginale zostawiono bodajże tylko jedną, największą, gdzie jakakolwiek większa ingerencja w kadr byłaby trudna, a całą resztę znamy już z poprzednich tomów, nie ma zasadniczo o czym pisać. Na koniec można wspomnieć jeszcze, iż dodatek „Pod schodami Kuroshitsuji 5” zawiera… wytłumaczenie, dlaczego główny antagonista ma tak skrajny charakter, jaki ma, oczywiście podane na wesoło.