Tanuki-Manga

Po zakończeniu sprawy indyjskiej, Ciel i Sebastian zostawiają dom w odpowiedzialnych rękach i rozpoczynają kolejne śledztwo zlecone im przez królową Wiktorię. Ciel zostaje poinformowany, że od jakiegoś czasu giną dzieci, co ciekawe, znikają one z miejsc, które znajdują się na trasie wędrownego cyrku o nazwie „Noah’s Ark”. Kiedy wyczerpią się pomysły na zdobycie jakichkolwiek informacji ze znanych im już źródeł (biedna wykorzystywana policja oraz Undertaker, który za pomoc zawsze czegoś chce), nie będą mieli innego wyjścia, jak udać się do samego cyrku. Zwykłe oglądanie przedstawienia zaowocuje nieoczekiwaną możliwością przeprowadzenia infiltracji… Czy przyniesie ona jakieś odpowiedzi? I jak poradzi sobie Ciel w roli byłego pachołka, Ciel, który nagle musi sam zapiąć sobie koszulę, nie mówiąc już o innych, równie przyziemnych czynnościach, jakie do tej pory wykonywał za niego kamerdyner?

Historia dopiero się rozpoczyna, więc sporo w niej humoru i zabawnych konfrontacji (Sebastian znajduje miłość swojego życia itp.), mimo wszystko jednak podczas czytania nie można się opędzić od wrażenia, że coś jest nie tak, a za tą całą komedią kryje się mroczna rzeczywistość. Przejścia między komedią a kadrami cokolwiek niepokojącymi są bardzo delikatne, ale coś cały czas wisi w powietrzu i nie daje czytelnikowi spokoju. Tym bardziej że bohaterowie nie przerywają swojego śledztwa i cyrk ani na chwilę nie przestaje być głównym podejrzanym. Kontrastuje to z lekkim, beztroskim zachowaniem jego pracowników, którzy zdają się cały czas poświęcać tylko występom i przygotowaniom do nich, chociaż ich przeszłość wydaje się kryć coś ważnego. Do tego dochodzi sam charakter miejsca, w którym dzieje się akcja – cyrk potrafi być tajemniczą i wręcz upiorną scenografią.

Wraz z nową sprawą wkracza cały tabun postaci. Wiecznie roześmiany Joker, małomówny Snake, czy wybuchowa Beast to tylko początek, poza nimi mamy jeszcze innych bohaterów, a każdy z nich prezentuje sobą coś innego, chociaż na razie poznajemy ich tylko powierzchownie, może poza ostatnią wymienioną, która bez skrępowania daje upust temu, co czuje i myśli. Poza nimi niewiele tu starych postaci, chyba że przelotnie. Poza jedną, o której – żeby nie psuć wrażenia – nie napiszę nic ponad to, że gdyby nie ona, byłoby o wiele mniej humoru w tym tomiku.

Pierwszym, co się rzuca w oczy po dorwaniu szóstego tomiku, jest zmiana na obwolucie – po kamerdynerze nalewającym herbatę, niosącym tace ze słodyczami, atakującym sztućcami, naciągającym rękawiczkę zębami i odkorkowującym butelkę szampana mamy… nieletniego w pozie rasowego S, czyli Ciela z pejczykiem. Rysunek jest mroczniejszy niż poprzednie, nie tylko tematycznie, przede wszystkim wylano na tę okładkę o wiele więcej czarnej farby niż na poprzednie. Także rysunek spod obwoluty jest odrobinę inny. Technicznie tomik nie różni się od poprzednich, w pewnym tylko jego fragmencie miałam problem z odgięciem kartek tak, by doczytać tekst z dymku, który wychodził poza margines. Cała reszta to znany już nam dobrze poziom. Znalazłam też tylko jedną literówkę („każdu” zamiast „każdy”), a poza nią żadnych znaczących błędów – czyta się bez zgrzytów i płynnie.

Końcowy dodatek – „Pod schodami Kuroshitsuji 4” – tym razem jest nad wyraz ciekawy, ponieważ dowiadujemy się z niego o pierwszych wrażeniach autorki z seansu anime powstałego na podstawie jej mangi oraz o tym, ile w tym anime (a także w późniejszej grze) było jej dodatkowego wkładu.