Tanuki-Manga

Sprawa z cyrkiem została zakończona, ale nie zapomniana. Do posiadłości Phantomhive’ów przybywają dwaj posłańcy Jej Wysokości – Charles Grey oraz Charles Phipps – którzy wyraźnie dają Cielowi do zrozumienia, że królowa ma wątpliwości co do sposobu rozwiązania ostatniej sprawy i żeby wrócić do łask, młody hrabia powinien robić to, co się mu każe i nie pyskować. Dostaje nowy, zaskakujący rozkaz – ma urządzić bankiet, na którym gościem honorowym będzie pochodzący z Niemiec daleki krewny królowej. Ponadto ma zaprosić odpowiednie dla niego towarzystwo. Niedługo więc do posiadłości Ciela zjeżdża śmietanka londyńska – czyli, poza Lau i Ran­‑Mao, same nowe twarze.

Pogoda od początku nienastrajająca pozytywnie, wraz z rozpoczęciem wspomnianego wyżej bankietu pogarsza się jeszcze bardziej. Mamy więc idealne składniki: jeden budynek, niewielką grupkę ludzi, niemożność odejścia z powodu szalejącej za oknem burzy oraz morderstwo. Yana Toboso zdecydowała się tym razem wplątać postaci w klasyczną, przynajmniej z pozoru, zagadkę kryminalną. Nie do końca jednak ten schemat przekonuje. Coś zdecydowanie jest nie tak – przebieg wydarzeń jest zbyt cliché, by nie kryło się za tym coś więcej – można odnieść wrażenie, że brakuje sporego kawałka układanki i nie chodzi tu tylko o tożsamość zabójcy. Do zakwestionowania jest również samo zadanie, które otrzymał Ciel, bowiem zbyt wiele pytań nasuwa się w związku z nim.

Część wypadków, w tym sam początek opowieści, poznajemy z punktu widzenia Artura, młodego optyka i jednocześnie początkującego pisarza. Jest to osobnik raczej skromny i nieśmiały, przez większość czasu zastanawiający się, dlaczego taki szaraczek jak on został zaproszony na tak wystawny bankiet. Zagubiony i niepewny, nie czuje się swobodnie wśród elit, jest też najsympatyczniejszą postacią w tym wątku, swoją naturalnością kontrastującą z całą resztą. To jego myśli najczęściej przyjdzie nam śledzić, gdy coraz głębiej będzie się angażował w rozwiązanie zagadki.

Poza nim w tym tomie mamy całkiem sporo nowych postaci. „Podwójny Charles”, czyli sekretarze i jednocześnie kamerdynerzy królowej to postaci dość tajemnicze. Nie można o nich więcej napisać – o Phippsie z tego powody, że znika prawie tak szybko, jak się pojawia, a o Greyu dlatego, że nie tylko nie wiadomo, co tak naprawdę myśli i co knuje, ale nawet czy aktualne jego zachowanie jest szczere, czy może wszystko jest grą. Reszta gości zaproszonych na bankiet nie wymaga szczególnego przedstawienia, to raczej aktorzy jednego spektaklu, do tego schematyczni i mało interesujący.

W tym tomiku ponownie nie znajdziemy dodatkowych treści poza krótką notatką od autorki na skrzydle obwoluty i oczywiście alternatywnym wcieleniem okładkowego Lau. Tłumaczenie onomatopei wróciło do normy, jakość wydania nie uległa zmianie – nadal dostajemy estetycznie wydany tomik, który przyjemnie jest posiadać na własność. Zastrzeżenie mam tylko do dwóch rzeczy: na stronie 47 o Charlesie ktoś mówi „hrabia Earl”, czyli „hrabia Hrabia” – nie wiem wprawdzie, jak było w oryginale, ale wydaje się, że powinno to raczej brzmieć „hrabia Grey”. Ponadto na stronie 110 wystąpił zapis „tak jak dziśtszalała”. Niby niewiele, ale w poprzednim tomie pod tym względem było lepiej.

Osobną ciekawostką jest fragment mapki Europy znajdujący się na 19. stronie – pamiętając, że rzecz dzieje się w 1889 roku…