Tanuki-Manga

Istny cyrk na kółkach, a ściślej pisząc, na wodzie. Jak zapewne pamiętamy, poprzedni tomik zakończył się pojawieniem zombi, a, przepraszam – zbawionych zwłok – nieudanego eksperymentu Ryana Stokera, który nie do końca wyszedł tak, jakby jego twórca chciał. Znaczy wyjść, wyszedł, ale tylko z trumny i tylko po to, by zabijać ludzi. W powstałym rozgardiaszu (w którym na cały tomik znika gdzieś Undertaker, w jedenastym tomie pokazany przecież na pokładzie!), kiedy Ciel i Sebastian myślą, jak stwora unieszkodliwić, do akcji wkracza do tej pory zadekowany w trzeciej klasie Mroczny Żniwiarz, Ronald Knox, ze swoją kosiarką (bębnową, zdaje się) oraz, co ważniejsze, informacją, jak żywotnego inaczej potwora zabić. Ciel zostawia więc Sebastiana zmagającego się teraz już z kosiarką, by pognać za głównym winowajcą, który rozważnie wziął nogi za pas. Zanim paniczowi udaje się znaleźć Stokera, po drodze wpada jeszcze na dwie dobre duszyczki, szwendające się po statku w poszukiwaniu głodnych. Wszyscy troje lądują w ładowni pełnej… łupiących i pękających od wewnątrz trumien. Zaczyna się walka na wielu frontach, nigdzie nie jest bezpiecznie. Ciel próbuje chronić swoją słabą i delikatną narzeczoną, Sebastian jednocześnie walczyć i znaleźć swojego pana, Stoker zwiać, markizowie Midford bronić bezbronnych, Mroczni Żniwiarze jak najszybciej skończyć robotę, ludzie przeżyć, a zwłoki wszystkich zabić. Nie mówiąc już o czającym się na horyzoncie kolejnym zagrożeniu, ponownym wkroczeniu na scenę starego znajomego oraz nawiązaniach do pewnego filmu.

Jak napisałam na początku, w tym tomie panuje niezły chaos: wszyscy gdzieś biegają, walczą, rozdzielają się, spotykają, pokazują się od nowej, lepszej strony itd. Autorce udało się nawet wcisnąć między to wszystko króciutką scenkę z Cielem pogrążającym się w standardowych wspomnieniach z czasów uwięzienia i pierwszego spotkania z Sebastianem, która oczywiście w żaden sposób nie ruszy głównego wątku, nie, żebym miała jeszcze nadzieję… Ale przecież nie o to tu teraz chodzi. Ogólnie rzecz biorąc – jest to dość zabawny garniec z dodatkiem wielkiej chochli absurdu i drugiej takiej współczesnej mody na zombi. Przyprawiony zrzuceniem maski przez jedną z postaci, co zdecydowanie wychodzi jej na dobre.

Tomik nie różni się technicznie prawie niczym od poprzedniego, tym razem jest nawet lepiej – znalazłam tylko jeden błąd gramatyczny, ale równie dobrze może to być literówka (s.85), nie zauważyłam za to żadnych przyciętych dymków, a marginesy są w porządku. Ponownie jest to więc jeden z lepiej wydanych tomów w serii, ponownie także nie ma w nim żadnych dodatków poza zwyczajowymi interpretacjami spod obwoluty oraz tekstem Yany Toboso ze skrzydełka.