Tanuki-Manga

Fabuła mangi Oh My Goddess opowiada o przygodach Keiichiego Morisato, pozbawionego powodzenia u dziewczyn studenta politechniki i fana motoryzacji, który miał szczęście przywołać boginkę, mogącą spełnić jedno jego życzenie. Jako, że – jak było już powiedziane – nie miał szczęścia do płci pięknej, poprosił, żeby boginka została z nim na zawsze… Co też się stało, dając początek ich wspólnym przygodom.

Galerię postaci – prócz wymienionego już Keichiego oraz wezwanej przezeń Belldandy – tworzy przynajmniej kilkunastu innych bohaterów. Najważniejsze z nich są Urd i Skuld – dwie siostry naszej boginki, ale na kartach komiksu poznajemy też losy innych osób – bogów, demonów, śmiertelników, a nawet robotów. Taki tłum ma swoje zalety, ale też i wady. Wprawdzie nie nudzimy się i zawsze dostajemy coś nowego, ale z drugiej strony wątki związane z chyba żadną z postaci nie zostały zamknięte. Może to się wydawać dziwne, ale nawet Keiichi i Belldandy, mimo że grają główne role, cierpią na tym, a ich romans nie rozwija się i przez dwadzieścia sześć tomów (tyle wydano u nas w chwili, gdy piszę te słowa) ani razu się nie pocałowali.

Seria nie ma spójnej fabuły, dążącej od zawiązania do wielkiego finału i składa się z szeregu luźnych epizodów, które można nieprzerwanie wydawać przez całe milenia. Na początku tytuł ten wywarł na mnie ogromne wrażenie swoim ciepłem i uważałem go za wybitnie relaksujący nawet pomimo wyraźnego przesłodzenia (a może raczej dzięki niemu) i wyidealizowanych postaci, ale z czasem zaczął mnie lekko nużyć. Po prostu w pewnym momencie autor przestał zajmować się relacjami między postaciami, na których opierała się wcześniej znaczna część fabuły. Zamiast tego wyraźnie popadł w schemat: „przybywa nowa postać – za nią przybywają nowi wrogowie – jest wielka bitwa – wróg zostaje pokonany – Belldandy wygłasza jakieś kiczowate przemówienie – wszyscy są pod wrażeniem”. Niemniej jednak jest to wada głównie ostatnich tomów, której pierwsze na szczęście nie posiadają. Generalnie seria jest bardzo przyjemną i bardzo optymistyczną opowieścią romantyczną, z gatunku tych, które nie mają szybkiej akcji, głębokich wynurzeń, czy nagłych zwrotów fabuły. To raczej czytadło, dobre na zły humor, który prawie zawsze zdoła poprawić. Jest na tyle skuteczne w działaniu, że można mu z czystym sumieniem darować wszystkie wady i skupić się na samych zaletach.

Jakość wydania jest nierówna. O ile tłumaczenie jest utrzymane cały czas na tym samym, wysokim poziomie, podobnie jak korekta, która nie przepuściła chyba ani jednego błędu, to wyraźnym zmianom ulegają papier i kreska. Pierwsze trzy tomy zostały wydane na dość słabej jakości żółtawych kartkach, podczas gdy następne drukowano na już białych, znacznie bardziej estetycznych. Poważniejszej ewolucji podlega kreska. Już na początku jest co najmniej dobra, a z czasem ulega jeszcze większej poprawie. Wynika to z prostego faktu, że autor wraz z kolejnymi wydaniami (seria bowiem ukazuje się na przestrzeni całych lat) wyrabiał sobie coraz to lepszy styl rysowania. Pozytywna różnica w jakości rysunku jest widoczna zwłaszcza, jeśli weźmiemy do rąk jeden z pierwszych i ostatnich tomów.

Generalnie uznaję Oh My Goddess za jeden z tych tytułów, które naprawdę warto poznać. Jest to bardzo ciepła historia, która jednak nie musi koniecznie przypaść do gustu każdemu. Przede wszystkim może się wydawać zwyczajnie nudna – naprawdę w komiksie przez większość czasu nic się nie dzieje, nie ma jednej linii fabularnej itd. Nadrabiane jest to jednak przez niepowtarzalny klimat, którego na próżno szukać w innych tytułach. To pozycja bardzo dobra, lecz jednak nie przeznaczona dla wszystkich.