Tanuki-Manga

Do walki w dokach pomiędzy Słomkowymi a ekipą Franky’ego zdecydowanie wkraczają cieśle z Galley­‑la… i oskarżają załogę Luffy’ego o zamach na burmistrza Water 7. A konkretnie Robin, która została zidentyfikowana przez Iceberga (oczywiście przeżył, czemu by miał nie przeżyć). W efekcie Słomkowi w ramach odpowiedzialności zbiorowej są na celowniku każdego mieszkańca miasta (wiwat wydania specjalne gazet!), a jakby jeszcze tego było mało, okazuje się, że do wyspy zbliża się aqua laguna, czyli, cytując Sanjiego, „Cholernie wysoka fala”, co jakiś czas zalewająca całą dolną część miasta.

No to się porobiło. Całe miasto poluje na naszych piratów, jednocześnie szykując się do ewakuacji i zabezpieczając przed aqua laguna, Usopp gdzieś liże rany, Robin zniknęła, a reszta próbuje albo ukryć się przed wielką falą, albo zdobyć nowe wiadomości. Tak jakoś mimochodem czytelnik się dowiaduje, że wysłannicy rządu mieli coś do burmistrza, a w okolicy krążą pogłoski o tajemniczej organizacji skrytobójców CP9. Tak tajnej, że traktowani są jako miejska legenda. Na szczęście autor nie stosuje bardzo znanego chwytu „To powiem innym, co się dzieje, kiedy wrócę…” („…a potem przejechał go walec i wszyscy byli bardzo smutni i nie wiedzieli, o co chodzi”), tylko załoga ponownie wymienia się uzyskanymi informacjami. W rezultacie Słomkowi muszą podjąć ważną decyzję, czy uważają Robin za wroga, czy za przyjaciela. Co w końcu prowadzi do niezłej rozróby.

Rozdziały rozpoczynają się jednostronicowymi ilustracjami przestawiającymi kontynuację historyjki „Dziwne Gendatsu na niebieskich morzach przypadki”, ukazującymi wyboistą drogę do chwały i zaszczyt… znaczy, mnóstwa kasy. A na okrasę mamy starych znajomych z Alabasty. Eichiiro Oda w „Kąciku pytań do autora” (SBS), znajdującym się po pierwszych dziewięciu rozdziałach, znowu odpowiada na pytania (i zaczepki) czytelników, przy okazji wyjaśniając ciekawym, z ilu i w jakim procencie gatunków zwierząt składa się Chopper i jak ustalane są nagrody za głowy piratów, a także prezentując kartki ze szkicownika oraz zagadki nadesłane przez czytelników. Na początku tomu, jak zwykle, znajduje się streszczenie dotychczasowych przygód bohaterów i przedstawienie postaci występujących w aktualnej części historii. Zaś po ostatnim rozdziale czytelnicy dostają znajomo wyglądającą kolorowankę przedstawiająca upozowanych Luffy’ego, Robin i Usoppa w kostiumach teatru kabuki – ten sam rysunek, tylko niepokolorowany, który otwierał rozdział 310.

Jak zwykle: przystrzyżone są dymki i obrazki z zewnętrznej krawędzi, a także onomatopeje – nic to, że ucięło plecaczek Choppera, ramię Sanjiego czy kawałek tła. Ale nadal lekko irytuje. Postulat: zwęzić margines wewnętrzny z numeracją, powinno wystarczyć. Do tłumaczenia zastrzeżeń nie mam, nie odbiega ono poziomem od poprzednich części.