Tanuki-Manga

Słomkowi zostają rozrzuceni po świecie na różnych wyspach, od Grand Line po South i East Blue, trafiając raz lepiej (demon – zbawca królestwa), a raz gorzej (kraj przymusowych robotników). Tymczasem Luffy wyrusza wraz z Boa Hanckok (oczywiście w ukryciu) do Impel Down, by uwolnić brata. Do egzekucji pozostało bowiem niewiele czasu, a marynarka szykuje się do starcia z Białobrodym, gromadząc siły w okolicy Mariejois w oczekiwaniu na potężne zamieszanie.

O ile pierwsza część tomu jest poświęcona nakreśleniu położenia bohaterów oraz sytuacji politycznej świata, o tyle druga jest już li i jedynie potężną rozwałką przeprowadzaną przez Luffy’ego i jego niespodziewanych sojuszników. W więzieniu bowiem natyka się nie dość, że na Buggy’ego, to także na byłych wrogów: Mr 2 i Mr 3, którzy, jak się okazuje, ujęci jego siłą, dobrocią i wrażliwością… khem, chcący też nawiać przy jego pomocy, udzielają mu wsparcia. Problem polega na tym, że Luffy nie zamierza wyjść górą, lecz zejść na najniższy i najgorszy piąty poziom więzienia – tam bowiem trzymany jest Ace.

Rozwałka rozwałką, ale widać, że akurat w tym tomie autor nie widział potrzeby nadmiernego eksponowania siły naszego bohatera przez wielostronicowe prezentowanie walk, ponieważ ogranicza się do początkowych sekwencji i efektu końcowego (stosu wrogów). Więcej uwagi poświęca natomiast pokazaniu samego więzienia jako miejsca, które budzi zasadne przerażenie piratów. Mamy krew, flaki i cierpienie oraz okrutne bestie nadzorcze. Luffy przebija się przez kolejne poziomy (w tym tomie trzy pierwsze), czyli Piekło Szkarłatu, Magicznych Bestii i Głodu, o nazwach adekwatnych do losu czekającego skazanych, a czytelnik za każdym razem z ust współwięźniów dowiaduje się, jak mało Impel Down ma wspólnego z jakąkolwiek sprawiedliwością i jak bardzo psychopatyczni są zarówno siedzący na najniższym poziomie więźniowie, jak i sam personel więzienny. Tu brawa dla tłumacza za umiejętne przeniesienie wulgarnego języka na karty mangi, choć podejrzewam, że można by było nawet bardziej.

Tom zawiera dziesięć rozdziałów, z których pięć rozpoczyna Raport CP9 po wykonaniu misji, z ostatnią kartą przy rozdziale 528. Trzy rozdziały otwiera ilustracja z jednym ze Słomkowych i przerośniętym stawonogiem, natomiast pozostałe dwie to rozkładówki: jedna z Luffym, Zorrem i Nami narysowanymi w stylu à la chiński drzeworyt, natomiast na drugiej mamy wszystkich Siedmiu Królewskich Wojowników Mórz. Na początku jak zwykle znajdziemy streszczenie dotychczasowych wydarzeń oraz krótkie informacje o aktualnych postaciach. W SBS autor natomiast odpowiada na kolejne dręczące czytelników pytania, np. dlaczego Luffy nie zareagował na Rozkochujący Promień Hanckok, dlaczego tylko Luffy nie ma dymków „myślowych” albo czy autor naprawdę już teraz planuje skończyć serię. W związku z tym ostatnim pytaniem Oda uspokaja czytelników oraz wyjaśnia, w jakim celu powstała strona One Piece Web, czyli darmowy przewodnik po świecie i wydarzeniach One Piece. A na koniec przeprowadza kolejny wywiad, tym razem z seiyuu Nami, czyli Akemi Okamurą.